De queste

Er hebben zoveel ideeën om over te schrijven de laatste tijd mijn pad gekruist en toch nu ik er eindelijk voor ga zitten vormt er zich geen concreet idee, ik begin dus gewoon maar en zie wel wat er van komt. Zal ik vooruit kijken of terug………. in het moment blijven helpt niet zo erg met schrijven….. dat is al iets.

Als ik recentelijk terug kijk is er de mini-queste waarover ik van plan was om te schrijven, maar het kwam er niet van, want ik kan alleen schrijven als ik helemaal alleen ben. Het is niet dat mijn partner me iets in de weg legt, in tegendeel zelfs en ik deel mijn diepste geheimen met hem en hij mag alles lezen als het eenmaal klaar is… maar tijdens het proces kan ik niet velen dat hij zelfs maar een enkel woordje zou kunnen lezen, het haalt me uit mijn concentratie, waardoor het gewoon niet meer lukt. En we hadden dus vakantie, tijd genoeg, inspiratie genoeg en toch lukte het niet. 

Maar de queste dus, ik krijg er veel vragen over dus ik wil er wel iets over schrijven. Eigenlijk was het Laura, mijn oudste dochter die geïnteresseerd was in Vision questes, waardoor ik er ook wel iets over wist. Maar ik ben zo verdomd eigengereid en ik wil ook altijd alles zelf doen dat ik het idee dat ik zelf zoiets zou gaan doen meteen al bij punt 38 plaatste van mijn ‘nooit doen’ lijstje. Wel wilde ik een weekje in eenzaamheid doorbrengen of eens een nacht in het bos blijven waken. Het weekje in complete eenzaamheid doorbrengen heb ik een paar jaar geleden gedaan en ook nog vorig jaar ben ik alleen naar het huisje gegaan, maar toen ben ik fijn in de omgeving gaan fietsen.

Toen Odette me voor de mini-queste uitnodigde kon ook mijn laatste wens in vervulling gaan. Met Odette en Kees had ik al een maanviering gedaan en die was zo heerlijk dat ik de uitnodiging maar wat graag aannam. Ik bereidde me goed voor. Lette op tekens en dieren en interpreteerde die zelf zonder iets op te zoeken, dat zou voor later zijn. Heel de week at ik zo goed als alleen maar plantaardig op een eitje na. Alcohol liet ik staan en de laatste drie dagen koffie ook. Langzaam aan nam een gezonde spanning van mij bezit en ik keek dan ook erg naar uit naar het moment dat het allemaal zou beginnen.

De dieren die op mijn pad kwamen waren libellen, een lieveheersbeestje, een prachtige hinde en een nare wesp die zomaar op mijn arm kwam zitten en die ik er razend snel had afgewipt, voor hij mij kon steken….. maar was dat wel zo?...... de vorige keren dat ik gestoken werd, hadden ze meteen toegeslagen en had ik echt niet kunnen voorkomen dat ze hun gif in mij spoten. Afgesproken was dat Odette en Kees mij vanaf een bepaald punt zouden oppikken en ik zat nog niet in hun auto of er vloog een lieveheersbeestje op mijn hand. Alweer een lieveheersbeestje… eerder die week terwijl in de deuropening van het balkon ’s morgens mijn citroenwater dronk leek het net alsof er eentje uit mijn buik vloog. Maar dat was niet de enige bevestiging over wie er mee op deze reis zou vliegen. Na het kennismaken met de queste-genoten, tijdens de kleine ceremonie werd duidelijk dat ook wesp mee zou vliegen als de totem van deze queste….. maar zonder gif voor mij dus dat was me meteen al duidelijk. 

Na de ceremonie mochten we onze plek in het bos gaan zoeken. Ik was al een paar keer voorbij mijn plek gelopen omdat ik hem te dichtbij het kamp vond, maar ik kwam er toch steeds weer op uit, de reden waarom juist dit mijn plek was zou me later wel duidelijk worden. We keerde weer terug om ons nog even te centreren en focussen en werden daarna door Odette en Kees onder getrommel naar onze eigen plek begeleid. Niet lang daarna viel de duisternis in.

Toch werd het niet echt donker. In de contouren van de bomen en hun takken herkende ik het gezicht van de godin, zij heeft de hele nacht op mij neergekeken en mij beschermt. De ganzen vlogen een paar keer over, net zoals het gebeurt was toen ik in afzondering in het huisje had gezeten, het gaf mij het gevoel dat het goed was dat ik hier was. Ik overdacht hoeveel ik de laatste tijd had losgelaten, hoe weinig er voor terug gekomen was en hoe ik voelde dat het allemaal een doel had, maar welk doel was me nog steeds niet duidelijk geworden. Hoeveel kan een mens loslaten zonder zichzelf te verliezen en verlies je jezelf wel als je zoveel loslaat? Ik zag beelden voor me die ik niet wenselijk achtte, dingen waar ik niet naar streefde, ik wil gewoon van deze aarde blijven, met mijn voeten op de grond blijven. Toe roep me niet om te gaan doen wat ik niet wil. Ik ben niet bang, ik wil gewoon niet. Ik besloot hulp te vragen en ging op een visuele reis om die hulp te vragen op een plaats die ik goed ken. Maar mijn hulptroepen, de voorouders, de seidhmoeders en zelfs de tovervaders zeiden heel liefdevol dat ik dit zelf moest doen, zonder hulp, nog meer loslaten, dit was mijn reis en ik moest helemaal verlaten zijn. Mijn lichaam verkrampte, nee het was geen inbeelding, ik kwam weer terug met mijn geest waar mijn lichaam ook was. De krampen waren hevig en hoe ik me ook probeerde te ontspannen, ze gingen niet weg, dit was lichamelijk ik was ziek. Daarom had ik dus deze plek uitgekozen, zodat ik het diep uitgesleten ruiterpad wat op enkele meters afstand lag als latrine kon gebruiken. Ik heb deze gang verschillende keren moeten maken en telkens weer dikke sokken uit en laarzen aan, laarzen uit en dikke sokken weer aan, telkens hopend dat het nu over was. En rond middernacht was het ook over. Ook lichamelijk had ik alles losgelaten wat ik kon loslaten. Ik was zo blij dat ik daar was, voelde me intens gelukkig. Ik maakte me totaal geen zorgen meer om de leegte die ik eerst zo graag had willen vullen en die er nu gewoon mocht zijn. Een vertrouwen maakte zich van mij meester dat alles zou komen op de juiste tijd en de juiste plaats. Had ik mezelf geen half jaar vrijaf gegeven, ik hoef nog helemaal niets te beslissen. Het komt…… als het komt. Af en toe ging ik liggen een sliep voor vijf of tien minuten en tegen de ochtend zelfs een paar uur. Waarschijnlijk had ik langer geslapen als een licht verfrissend regenbuitje me niet wakker had gemaakt. Ik rolde mijn spullen op en ging er boven op zitten tegen de drieling boom die me heel de nacht beschutting had gebracht. Het was goed zo.

Later die dag toen ik allang weer thuis was  en nadat ik tot half drie geslapen had, kwam er een lichamelijke reactie op gang alsof ik nog meer los moest laten, een soort van ontgiften, alle poriën in mijn huid ademde het uit. De daarop volgende nacht heb ik meer dan 12 uur geslapen en toen ik wakker werd, was de queste pas werkelijk voorbij, al zal de invloed nog lang merkbaar zijn.

Ligt het aan de maan?

Afgelopen donkere maan hoorde ik het al en nu met volle maan hoor ik het weer, alles gaat trager, mensen voelen zich niet geaard. Je hoort het al teveel om het toeval te noemen.

Ik zelf ben helemaal uit mijn doen, maar ik weet het aan recentelijke gebeurtenissen en had helemaal geen zin in me collectief unheimlich te voelen. Niets voor mij, maar toch alles gaat anders dan normaal. En het is niet dat ik voel dat alles trager gaat, ik ervaar juist een grote onrust een opgejaagd gevoel, waardoor alles zo snel gaat dat ik er nauwelijks aandacht aan kan besteden. En ik heb ook niet het idee dat ik niet geaard ben, alles voelt juist loodzwaar alsof ik niet van de aarde loskom, en ik kom onverwachte problemen tegen. Ook al reageer ik anders dan andere en ik denk dat die andere ook niet allemaal hetzelfde zullen reageren moet ik wel toegeven dat het lijkt of er iets aan de hand is, we zijn in grote getale uit ons doen.

Ik ben constant bezig met zelfreflectie, het heeft me wel inzichten gebracht, maar de onrust heeft het niet weggenomen. Die is eigenlijk alleen maar groter geworden. Want oké dan weet ik over mezelf dat ik iets wel of niet zo goed kan, dat sommige dingen misschien niet zo handig zijn en dat ik soms heel ongelukkig uit de hoek kan komen. Wat levert het je op als je er momenteel alleen maar boos om wordt?

Ondanks dat het in de lucht lijkt te zitten of aan de maan schijnt te hangen, kan ik het daar voor mezelf niet mee afdoen. En nu hoor ik alweer iemand zeggen, je legt de lat weer erg hoog. En dat zal best. Maar ik weet niet hoe anders te doen. Het is me te makkelijk om het te laten zitten. Ik zoek gewoon andere oplossingen en ik lach af en toe eens flink om mezelf. Ik probeerde dus vandaag de zachte oplossing, lief zijn voor mezelf.  Vandaag leek me de beste oplossing om heel decadent bij een strandtent veel te dure cocktails te gaan drinken en lekker hapjes te smikkelen terwijl ik op zo'n heerlijk relaxbed lag. Ik liet een stelletje aanschuiven dat ook liever op een lekker bank zat dan op stoeltjes niet wetende dat het erin zou resulteren dat ik een half uurtje later met vier vrouwen en zes kinderen zou zitten, maar dat deerde me totaal niet, ik was daar heel relaxed onder. De onrust zit in mezelf........ maar vandaag heb ik haar gesmoord met mojito's, zon en zee. En de maan........ daar denken we nog even over.

Heksontwikkeling!

Een vriendin stelde de vraag in de Ordinary Witches Facebookgroep, hoe wij doorontwikkeld zijn als heks of paganist. Zij zelf was steeds meer de boeddhistische kant opgegaan. Ik voelde meteen een blog opkomen....

.... voor ik wist van Wicca en moderne hekserij, noemde ik mezelf al een heks, ik had immers een kruidentuintje, mijn kinderen die toen nog klein waren speelde het dapper mee. We verzonnen 'heksennamen' terwijl we niet wisten dat dat gebruikelijk was. Ik pendelde en mediteerde, had belangstelling voor kristallen en etherische oliën. Noem dat maar mijn onbewuste periode. Af en toe stond er een klein berichtje in de krant "Heksen bestaan...... in Engeland!", meer dan vijf á zes regels was het meestal niet.

Wat een herkenning toen ik mijn eerste 'heksenboek' in handen kreeg en het tot mij doordrong dat ik echt een heks was. Internet was er nog niet, dus ik was heel eenzaam in mijn heks zijn, en ik hield het ook alleen voor mezelf. Zelfs met mijn toenmalige partner deelde ik het niet. Het was mijn schat, een kostbaar bezit en alleen voor mezelf was mijn redenatie. Toen de relatie uiteindelijk over was, kwam ik ermee naar buiten en kwam ik er achter dat mijn oudste dochter er inmiddels ook zelf mee aan de slag gegaan was. Zij had wel een groepje met vrienden gevonden om samen mee te werken. Inmiddels had internet zijn intreden gedaan en wat een heksen Walhalla was dat zeg! Al leek het soms ook wel op de christelijke hel als je zag hoe men elkaar met 'feiten' om de oren sloeg. De strijd om de 'juiste' kennis was groot. Het is iets waar ik me altijd buiten heb proberen te houden en dat is me ook redelijk goed gelukt. Men wilde elkaar de loef afsteken met wat ze allemaal wisten, discussie met het mes op tafel was wat de klok sloeg. Afschuwelijk vond ik dat. Maar ik hunkerde ook wel naar kennis en las alles wat los en vast zat, goede boeken, slechte boeken, alles wat ik in mijn handen kreeg. Ik ken nog aardig wat heksen uit die tijd. Zelf was ik meer gericht op ervaren, deed kleine ritueeltjes en ging helemaal los op de etherische oliën waar ik een aardige voorraad van verzamelt had. Ik moest weinig van godinnen hebben, hield voornamelijk van keukenhekserij, de lagere magie, en totaal niet van theatrale rituelen, ook wel hogere magie genoemd. Hoewel ik gek van toneelspelen was, ontbeerde ik elke vorm van dramatiek in mijn hekserij. Ik hield ook niet van verkleedpartijen al hield ik wel van vrouwelijke lange rokken en jurken, maar niet te gothic (al heb ik wel een gothic hart) en geen fantasie. Ik was gewoon een simpele heks. Ik werkte met tarot en met runen. Deed dagelijks kleine ritueeltjes om in het hier en nu te zijn en mijn dankbaarheid te tonen.

En dat ben ik nog steeds. Maar er is heel wat verandert. Ik leef met de seizoenen, accepteer het weer zoals het komt, ik ben degene die me aanpast zonder te klagen, blij met elke mooie dag, maar ook met een stevige regen of onweersbui, ik geniet van de wind en zelfs van de sneeuw. Ik hou van de wisseling van de seizoenen. Ik werk intuïtief, op gevoel met de spullen die voorhanden zijn. Ik heb veel meer behoefte aan buiten zijn, ik wordt sikkeneurig van binnen zitten. Ik wil alles zien wat er groeit en bloeit, ik geniet ervan en laat me ermee op. Ik ben een bomen knuffelaar geworden. Ik aanbid de zee en het strand de plek waar alle elementen samenkomen in optima fora, het is de perfecte plek om naar binnen te kijken en de emoties te laten stromen. Ik doe niet zoveel meer met etherische oliën als ik vroeger deed, al maak ik nog heerlijke massage-olie. In plaats van tarot en runen werk ik nu met orakels, spiegels, kristallenbollen en waterstaren en mijn pendel is er ook nog steeds. het is allemaal meer naar binnen gericht en het komt ook meer en meer uit mezelf. Het vrouwzijn, de maan, zelfreflectie en de godinnen zijn steeds belangrijker geworden. Ik heb steeds minder behoefte om mezelf te definiëren. Ik ben meer naar binnengericht, en zoek het in mezelf, want alles is in principe al aanwezig. Ik wil mensen samenbrengen om elkaar te stimuleren en om hen ook te laten ontdekken dat ze alles wat ze nodig hebben zelf al bezitten. Ik ben geen leraar, ik ga niemand zeggen wat ze moeten doen of moeten vinden, ik stimuleer ze om dat zelf te ontdekken en te ervaren. Hekserij is voor mij vooral ervaren, want alles is voor iedereen toegankelijk, je kan zelf contact maken met het hogere, het goddelijke. En in mijn devotie aan die goddelijke levensvonk die je werkelijk overal in terug kunt vinden en die ik voor het gemak dan de godin noem, voel ik mij meer een priesteres dan een heks. Maar ik vind dankbaarheid nog steeds een groot goed en sta nog steeds elke dag stil bij wie voor ons waren, wie met ons zijn en wie na ons komen. Een bewust leven. Ik ben een bewuste intuïtieve priesteres en ik aanbid de natuur, vooral de levenscheppende vrouwelijke kracht in de natuur.

Eet issues!

Als ik eerlijk ben, dan heb ik het laatste half jaar slecht gegeten, voor mijn doen! Maar ik weet ook dat ik zelfs dan nog gezonder heb gegeten dan de gemiddelde mens. Ik ben geen snoeper en eet met grote regelmaat groente en fruit. Ik ben een matige vleeseter, en als ik dat eet ga ik in de meeste gevallen voor vis of kip. Ik heb een erge lactose intolerantie en een minder erge sojo intolerantie, ik heb diabetes, hoge bloeddruk (hey die is ze vergeten te meten vanmorgen, dus zo zelf maar even doen) waarvoor ik medicatie gebruik, van alles de laagste dosis, verhoogd cholesterol en artrose waar ik geen medicatie voor gebruik. En ook nog astma, waar ik vaak ook medicatie voor gebruik.

Vanmorgen was ik op controle voor mijn diabetes, mij suiker is iets omhoog gegaan en mijn cholesterol iets naar beneden. Bloeddruk weet ik dus niet. Ik wil door anders te gaan eten mijn suiker en cholesterol en bloeddruk verlagen. Dat was al heel goed gelukt, maar het laatste half jaar bleek ik me steeds slechter aan mijn 'dieet' te houden, met name hield ik me niet aan mijn beperking van tarwe en andere koolhydraten. Ik bleef wel veel groente en fruit eten, maar veel minder uit gebalanceerd dan ik eerder deed. Dat mijn lactose intolerantie sterk is toegenomen is hierin wel een oorzaak te noemen. Ik werd opstandig omdat er steeds minder dingen waren die ik zou moeten eten. Dat mijn man bij de 'bakker' ging werken, werkte ook niet echt mee. En al bracht hij heerlijk brood mee, zonder toevoegingen en dergelijke, ik at er meer van dan goed voor mij is. Getuige dat mijn buik sterk lijkt op een zwangerschap van 5 maanden, voor de rest ben ik gewoon slank. Die buik wil ik dus ook aanpakken.

Ik weet nog niet hoe ik het precies ga doen, en ik ga proberen langzaam dingen te veranderen of terug te brengen en ik wil er ook over gaan bloggen, hopelijk zonder dit blog in een kook of gezondheidsblog te veranderen. Ik wil opzoek gaan naar de spirituele kant van voeding! Tenminste ik ga proberen te ontdekken of er een spirituele kant aan voeding zit. En eigenlijk zou ik het ook wel leuk vinden om reacties daarop te krijgen, hier of op facebook, want samen weten we meer! 

Ik ga proberen zo te eten dat het mijn gezondheid verbetert! Wie doet er mee?

Banden verbreken

Nadat ik het het blog 'Vriendinnen' had geschreven en ik nog even naar mijn eerdere blogs keek, was ik onaangenaam verrast toen bleek dat ik al meer dan drie maanden met dit thema bezig was. Ik schrok er zelfs van. Later besefte ik dat het toch niet er onlogisch was, ik had me immers met deze vrouwen verbonden in een ritueel, dat kon niet zomaar over zijn. Ik besloot dat ik de band dan ook ritueel moest verbreken op een zelfde soort plaats als waar ze gesmeed was. Het strand dus. Ik heb de band verbroken en de dames alle goeds toegewenst. Ik heb geen hekel aan ze, nog steeds niet. Ik waardeer nog steeds alle goede dingen die er gebeurt zijn. Ik heb ze in liefde losgelaten.

Het was mooi, het was goed, het gaf me energie en maakte me tien kilo lichter! De zee was fantastische en ik was doorweekt. Ik voelde me zo vrij als een kind, een kind van mijn tijd! Ik ben weer blij!

Zintuigen

Ik had twee films om te bekijken ingepland, maar ik voelde dat voor ik naar de bios zou gaan ik eerst nog even naar 'mijn' beuk zou moeten. Hem vertellen wat er de laatste tijd gebeurt is kwam me ineens voor als een wezenlijk onderdeel van mijn proces om het los te laten en af te sluiten. Dus ik stapte op de bus richting het landgoed.

Het is een druilerige dag, maar dat geeft niet, zelfs regen zal me niet kunnen deren, zal misschien zelfs heel welkom zijn. Ik wil niet rechtstreeks naar hem toe, ik wil eerst nog even de rust in ademen van het park. Dus ik sla een pad in met rododendrons, de geur is werkelijk adembenemend, het lijkt wel of ik in een flesje parfum rondloop.... de geur nog delicater dan het fijnste parfum. Ik loop met mijn neus in de hoogte om zoveel mogelijk op te kunnen snuiven. En bedenk me hoe heerlijk het is dat juist op dit moment mijn reukorgaan zo goed werkt, want soms ruik ik echt helemaal niets. Nu ik de kans heb loop ik ook nog even door de Japanse tuin, ik stapel wat steentjes op bij de Boeddha en verbaas me hoeveel de tuin is verandert met een maand geleden. Ik word aangenaam verrast door het beeld van de 'bron', soms valt ze me op soms ook niet deze keer wel, ze confronteert met mijn verlangen om dichter bij de bron te zijn, de bron in mezelf weer terug te vinden en beter te gebruiken. Ik herinner me die keer in de herfst toen ze gevuld was met prachtige kleuren herfstblad, ze had mijn hart geraakt toen en nu deed ze dat weer op een heel ander niveau. Het is gewoon een steen begroeid met mos en gevuld met water, maar zelfs de gewoonste dingen kunnen een diepere betekenis krijgen als je er door geraakt wordt.

Toen was het tijd om naar de beuk te gaan, ik was er klaar voor. Toen ik bij het beukenbos kwam zag ik een kruiwagen tussen de bomen staan, voor mij een reden om ongemerkt bij de beuk te komen. Niet alle groenverzorgers zijn flexibel en staan toe dat je van het pad afgaat, de meeste zijn wel aardig, maar sommige houden zich met strakke hand aan de regels. Maar het lukte en achter de beuk was ik ongezien. Ik vergat de wereld om mijn heen, legde mijn handen op zijn stam en vlijde mijn wang ook tegen hem. Ik hoefde niets te zeggen, alles was al geweten. Wij stonden daar samen in dezelfde energie en een enorme heling vond plaats, het was groter dan mijzelf, groter dan de beuk en het maakte me intens gelukkig.

Toen ik wegliep begon het te regenen, reiniging door water dacht ik, en ik liep door de regen naar de bus, zoveel lichter als toen ik kwam.

Nog geen rozen........

............ maar die waren ook nog niet beloofd!

De eerste keer dat ik in het Rosarium in het Westbroekpark kwam, waren ze er ook nog niet de rozen, maar wel heel veel rododendrons, ook prachtig natuurlijk. Toen kwam ik kijken of de locatie geschikt was om onze Rozenpicknick te houden. Meer dan geschikt zelfs. Het is zo'n prachtige serene tuin.

Gisteren met Yvon dus alvast een voorproefje genomen en genoten van een heerlijk dag je buiten en een fijne picknick. Ik ben toch wel iets tot rust gekomen en heb bepaalde inzichten opgedaan. We hebben leuk gefröbeld met de afgevallen blaadjes van de rododendron en leuke foto's gemaakt. We hebben ook nog ganzenveren verzamelt om een smudger van te maken.  Moe maar voldaan gingen we weer naar huis.

Vriendinnen

Waar ik nu op dit moment het meeste naar verlang is rust. Gewoon dat mijn leven zomaar voorbij kabbelt als een rustig stroompje, waar je je op kunt laten drijven, terwijl het licht dat door de bladeren boven je prachtige patronen maakt en de heerlijkste geuren je neusgaten bereiken. En dat allemaal onder de juiste temperatuur met een zacht briesje wind….

Dromen….. dagdromen….. de tijd zomaar voorbij laten gaan. En onderwijl voel je je perfect gelukkig. Het is niet dat ik ongelukkig ben nu….. ze zijn er vaak genoeg die geluksmomentjes, ik word dan ook gelukkig van de meest simpele dingen. Van lieve vriendinnen en dochters, die het begrijpen wanneer het even moeilijk is en je wat woorden van troost toe sturen of in je oor fluisteren. Die je je gedachten even ergens anders op laten focussen.

Maar het is moeilijk te verkroppen voor mij, wat er gebeurt is, ik voel me zo verraden, zo misbruikt. Het is niet de eerste keer, maar ik had me voorgenomen dat het me nooit meer zou overkomen. Maar toch stelde ik mijn hart weer open…. het leek zo leuk….. het was zo leuk……. en ineens is het weer afgelopen….. omdat ik niet tegen het verraad en de ontrouw kan. Een vriendin die iets niet zegt, omdat het onderwerp al eens langs is gekomen. Ik pijnig mijn hersens, durf ze het me niet te zeggen dat zou ik zo fout vinden een goede vriendin die bang is om iets tegen mij te zeggen. Of erger nog ze heeft gewoon schijt aan wat ik vind en de gevolgen voor onze vriendschap, dat het haar hoegenaamd helemaal niets kan schelen wat het met mij doet, als zij maar kan doen wat ze wil doen. Het gekke van alles is nog dat ze gewoon kan doen wat ze wil doen, dat ik haar nooit gezegd heb dat dat niet kan. Ik heb haar alleen laten weten, dat ik er moeite mee heb, dat mijn vriendschappen niet meer exclusief zijn, dat het wel lijkt of iedereen vrienden wilt worden met mijn vrienden. Stel jezelf eens voor, hoe jij  je zou voelen als dat zo was? Er werd dus verzwegen dat ze ging logeren bij mijn vriendin, maar ja mijn vriendin deed niet mee aan het verzwijgen, dus ik wachtte geduldig tot ze het zou vertellen, wat niet gebeurde. Nee ik ben niet boos dat ze daar ging logeren en nee ik had ook nooit gezegd dat dat niet mocht. Ik ben boos en gekwetst door het verzwijgen, doordat ze zelfs bereidt was onze vriendschap daarvoor op te offeren en alles wat we samen deelde. Want het is niet zo dat ik geen contact meer zocht met haar, zij zocht geen contact meer met mij en laat de indruk bestaan dat dat andersom is.

En goh we hadden samen nog een vriendin. Die denkt dat ze partij moet kiezen en die blijkbaar voor haar gekozen heeft. Die alleen nog maar contact legt en reageert op plaatsen waar de eerste dame het niet kan zien. Die mij feliciteert in een berichtje in plaats van openlijk. Die bij onze laatste ontmoeting zei, ‘Eigenlijk heb ik veel meer gemeen met jou!’, een opmerking die ik toen nog niet kon plaatsen. Ze stuurt me berichtjes, met dat ze me zo mist, en hoopt dat ze me daar of daar kan zien. Vage afspraken, die ze de volgende week weer afzegt en meteen ook weer nieuwe maakt. Ook haar heb ik niets misdaan. Ik krijg opmerkingen van mensen dat ik niet zo hard moet zijn, maar ik ben niet hard geweest, ik heb zelfs niet met ze gesproken. Het is allemaal invulling en roddel en nooit iets wat echt plaats heeft gevonden. Maar ik ben er diep door gekwetst. Buiten dit wordt er over nog veel meer geroddeld, krijg ik rare mailtjes van mensen waar ik helemaal geen contact mee heb over dingen die nooit gebeurt zijn.

Ik vind eerlijk communiceren net zo moeilijk als jullie, maar ik doe het toch! Ik loop niet weg van de dingen die ik moeilijk vind. Ik zal niets doen om mensen bewust te kwetsen al kan je dat niet altijd voorkomen als je eerlijk communiceert, mensen kunnen niet altijd tegen de waarheid hoe zacht je hem ook overbrengt. Ik vind het eigenlijk allemaal behoorlijk puberaal en niet getuigen van levenswijsheid, hoezeer het me ook spijt omdat te moeten zeggen. Ik legde alleen mijn hart voor jullie open toen ik zei dat ik er moeite mee had dat mijn vriendschappen niet zo exclusief meer zijn. Ik heb nooit iemand iets verboden, dat zou niet in mijn opgekomen zijn.

Omdat ik niet tegen het geniepige en stiekeme kan heb ik de dames uit mijn facebook vriendenlijst gehaald, maar toen hadden zij al afstand van mij genomen, ik heb enkel de knoop doorgehakt.

Ik wil het hele gebeuren graag loslaten en een plekje geven, me richten op wat me wel vreugde brengt. 

Ik heb gelukkig goede vriendinnen, die me ondersteunen en dragen als ik het moeilijk heb. Die me opbeuren en weer laten lachen, waar mee ik heerlijk gek kan doen, of diepe serieuze gesprekken kan voeren, glaasjes wijn kan drinken, die me de waarheid zeggen en ook mijn eerlijke mening vragen, we zijn het niet altijd eens, we zijn het soms faliekant oneens, maar we accepteren elkaar en houden van elkaar. 

Dank jullie dat je mijn vriendin bent, je weet wie je bent. Ik hou van jullie!

Als er een deur dicht gaat, gaat er ook weer eentje open

Het lijkt tot dusver wel het thema van dit jaar. Er gingen wat deuren dicht, maar er gingen er ook heel veel open en ik heb zomaar het gevoel dat er nog wel meer deurtjes open zullen gaan. Er staat er ook nog eentje op een kier.

Allereerst stopte ik met wat activiteiten, ik zei het Huis van de Grootmoeders vaarwel en de soulcollages die ik daar maakte, niet omdat ik het niet meer leuk vond of ongezellig, maar op een gegeven moment ervaarde ik zo'n vaste middag in de week als iets dat me teveel bond en afhield van de andere dingen die ik ook wilde doen. En voor mij klopte dat ook, nu ik wat flexibeler was kwam ik aan de leuke dingen toe, die ik opzij schoof, want eerst moet dit of dat klusje gedaan worden voor ik dat van mezelf mocht er rekening mee houdend dat ik donderdag naar de soulcollages ging en vrijdag naar yoga.

Met yoga had ik eigenlijk niet willen stoppen, maar het ging niet meer, steeds vaker had ik na de les klachten die gerelateerd waren aan de reuma die zich de laatste tijd als een gek in mijn lichaam gemanifesteerd heeft. Dus enige tijd na het stoppen met de soulcollages stopte ik ook met yoga.

Vriendschappen werden verbroken, niet door mij, maar blijkbaar wel ingegeven door de manier waarop ik alles boven tafel wil hebben en het gebrek aan eerlijkheid en openheid waaraan ik in een vriendschap grote waarde hecht. De andere persoon trok zich van mij terug, maar door mijn uitgesproken mening ben ik de boeman. Ook mensen met een uitgesproken mening hebben een hart dat gekwetst kan worden en het mijne is zeker gekwetst. Maar de deur is toe dus ik  zet er een punt achter. Een andere vriendin zie ik ook niet meer, blijkbaar denkt zij dat zij een keuze moet maken, maar waarom? Gevolg is dat ze elke 'vage' afspraak die ze overigens zelf maakt, al weken lang afzegt. Dat ettert en kwetst me vervolgens nog meer, zelfs elke keer dat ze belangstellend aan me vraagt hoe het met me gaat en me vertelt dat ze me zo mist. Het gaat om de daden hè!

Maar andere vriendschappen bloeide dan weer op en open, en sommige blijven nu eenmaal altijd bestaan, ondanks dat je elkaar niet elke dag ziet. Ik ben blij met de vrienden die ik heb ook als ik het niet met ze eens ben, dat hun mening me soms niet aanstaat heeft niet als gevolg dat zij mij niet meer aanstaan, ik hou gewoon net zoveel van ze. We weten van elkaar dat we niet perfect zijn, maar we accepteren dat. Ik ben blij met de deuren die altijd open staan en met de deuren die geopend werden.

We begonnen met de Magische Wandelingen, waarbij we ook wat aardings-, verbindings- en meditatie oefeningen doen. Of in combinatie daarmee een bezoek brengen aan een bijzondere tuin. zoals afgelopen keer de Japanse Tuin. Ik geniet erg van deze wandelingen met een groep leuke mensen in de natuur.

Nog een deur die open ging is de Rode Tent die ik samen met Laura (inhoudelijk) organiseer, maar waarbij de hulp van Yvon zeker niet uitgevlakt moet worden, zeker in de opstart fase niet. Het is heerlijk omdat met een groepje mooie vrouwen te organiseren voor andere mooie vrouwen. We moeten er natuurlijk ook nog een beetje ingroeien, maar ik vond de eerste al echt heel fijn en hopelijk worden de andere nog mooier.

En afgelopen weekend stonden we dan op Fete de la Nature bij Stadsboerderij het Waaygat, waar we uitgenodigd waren om het festival te openen en te sluiten en en wat activiteiten te begeleiden. Laura was er deze keer in de hoedanigheid van Sprookjesjuf. We hebben een leuk openings- en sluitingsritueel gedaan met de leden van Ordinary Witches en de bezoekers van het festival. We hebben veel bezoek aan onze kraam gehad en er zijn diverse consulten gegeven en zelf gemaakte heksenspulletjes verkocht. We hebben allemaal genoten en ik misschien wel het meeste, want ik vierde meteen mijn verjaardag. En ik vond het een perfecte manier om het zo te doen. Ook een prachtige deur die open ging.

Maar helaas ging er ook nog eentje met een knal dicht! De locatie waar we altijd het Ordinary Witches Café hielden heeft zijn deuren gesloten. En de nieuwe onderneming die er zit is niet geschikt om daar een heksencafé te houden..... dus we moeten opzoek naar een nieuwe locatie. En dat is jammer want het was voor ons echt een super locatie, heerlijk dicht bij het station en vrij rustig, zodat het makkelijk was om met elkaar te communiceren.

In blijde afwachting van meer open deuren, verheug ik me op alle verrassingen die daar uit voort komen.

Japanse tuin - Een Magische wandeling

Het was al voor de derde keer dat we met Ordinary Witches een bezoek aan de Japanse tuin op Landgoed Clingendael brachten, deze keer als onderdeel van een Magische wandeling.

De tuin stond er weer prachtig bij en ondanks de drukte, het was de eerste openingsdag, hebben we daar erg van genoten. Ik ga zeker nog een paar keer van de tuin genieten in de komende zes weken, misschien zelfs nog een wandeling organiseren.

Met onze aardingsoefening gaven we de Amerikaanse beuk die onder de zwammen zit, maar toch nog sterk lijkt onze overvloedige energie, zodat we hem konden bijstaan tegen het zwammengeweld. Wel mooi om te zien overigens

Het was de eerste mei, dus het kon niet anders dat we in onze visualisatie contact met de meidoorn zouden maken en dat deden we dus ook. Het orakel dat Yvon en ik voor Fete de la Nature hebben gemaakt werd uitgeprobeerd en goed ontvangen, net als het bedeltjes orakel. 

Ook de nazit in het theehuis was heel gezellig. Ik zeg een goed bestede middag en prachtig mooi weer.

Ordinary Witches Rode Tent - Den Haag

Wat denk je van een plek waar vrouwen eens per maand samen komen, om met elkaar wat te rusten, ontspannen, te luisteren naar elkaars verhalen zonder te oordelen en je eigen verhaal te vertellen in deze veilige sfeer. Even ontsnappen aan het drukke leven van alle dag, in een moment voor jezelf en voor je zusters, de andere vrouwen waarmee je dit moment mee deelt. Zittend op de zachte kussens, genietend van een fijne (kruiden)thee en de lekkere hapjes die je met elkaar deelt. In een ruimte gedecoreerd met mooie rode doeken. Deze plaats noemen we de Rode Tent, het is een plaats waar je jezelf kunt zijn en anderen accepteert zoals ze zijn, zonder daarbij de grenzen van de ander te overschrijden. Acceptatie en respect zijn hier belangrijke kernwaarden.

Zou jij ook niet eens per maand willen samenkomen met andere vrouwen op een plek waar, gepraat, gelachen, gedeeld, geluisterd, gehuild, gezwegen, geknuffeld, gedanst, gezongen, gemediteerd, gemasseerd kan worden in een ontspannen sfeer? Of waar je alleen maar wilt zijn om mee te ervaren?

Wil je je eens per maand, met donkere of nieuwe maan koesteren in de warme belangstelling van andere vrouwen? Soms met een thema, soms ook zonder, zodat we kunnen laten ontstaan wat er moet zijn. Even weg uit de hectiek van alle dag en je verbinden met de natuurlijke ritmes. Het ritme van jouw eigen lijf, het ritme van de maan en van de natuur. Ontdekken welke invloed deze ritmes op jou hebben?

Dan zou een Rode Tent bijeenkomst weleens iets voor jou kunnen zijn, vrouwen die in gelijkheid bij elkaar komen om te delen met, te vertellen aan en te luisteren naar elkaar.

Ordinary Witches is van plan om maandelijks een Rode Tent te gaan organiseren in Den Haag voor vrouwen ongeacht hun achtergrond. Onze eigen achtergrond is de mooie natuurreligie die ook wel hekserij genoemd wordt. De Rode Tenten zijn echter bijeenkomsten voor alle vrouwen die behoefte hebben om samen te komen met elkaar en zullen niet in het teken van hekserij staan.

Voor meer informatie stuur je een e-mail naar: haagje@outlook.com

Of wordt je lid van onze Facebookgroep: www.facebook.com/groups/1180016718704977/

Info over onze andere activiteiten vind je hier:  www.facebook.com/groups/1688306154791992/

Magische wandeling - De paden van de godin zijn ondoorgrondelijk

Vanmiddag maakten we met Ordinary Witches een Magische wandeling op Landgoed Clingendael.

Zodra ik arriveer op de plaats waar we hebben afgesproken beginnen er wat regendruppels te vallen. Dat hadden we niet afgesproken bedenk ik me, alleen bewolking. Terwijl we op de andere deelnemers wachten blijf het rustig maar gestaag door regenen, ook als we op de plek arriveren waar de eerste oefening zou plaats vinden regent het nog. Ik schud daar maar even een aardingsoefening uit mijn mouw (lees spiekboekje) omdat Caja, mijn partner in het magische gehinderd door de regen nog niet is gearriveerd. We vervolgen onze weg en ergens tussen deze en de volgende locatie raakt de groep compleet en stopt het met regenen. Oh wat een zegen.

Ach en daar doen we de geplande aardingsoefening toch ook maar, en ik weet meteen weer waarom ik deze oefening zo waardeer, de woord keuze sluit zoveel beter bij hekserij aan dan die ik even uit het boekje had gehaald. Ik vertel wat over het verloop van de activiteiten die op deze plek, het beukenbos, gaan plaats vinden. Allereerst is er een visualisatie over de het karakter en de aard van de beuk. Dan een mooi gedichtje over bomen en vervolgens nog een korte visualisatie over de beuk, waarna ieder een boom mag uitkiezen om zich mee te verbinden.

Ondertussen verstopt Caja in de Rozentuin de zakjes met eieren. In sommige zakjes zit ook een kristal. Als wij daar arriveren legt ze uit dat je met gebruikmaking van wichelroede en pendel de zakjes met eieren mag gaan zoeken. Daarna meten we ook nog elkaars energieveld met de wichelroede.

We vervolgen onze weg naar de kabouterboom, waar we onze voorjaarsoffers achterlaten. We hangen wat wensen in de boom en Caja en haar vriend hebben kleine altaartjes in sigarenkistjes gemaakt en ik heb een steen met een godin versiert, die steen is overigens al verdwenen voor wij de plek verlaten. Een kleine jongen steekt de steen in zijn zak. De paden van de godin zijn ondoorgrondelijk, dat blijkt maar weer eens. Omdat er mensen zijn die de groep al moeten verlaten sluiten we daar ook het magische deel van de middag af en eten we de potluck van fingerfood. En uiteindelijk besluiten we met een sumbel waarbij er drie wensen door ieder worden gedaan. Degene die nog tijd hebben wandelen nog een stukje door en de anderen haken af.

Wat was het een heerlijke middag en wat heb ik genoten, ik ben helemaal bijgetankt en heb het gevoel dat het voorjaar nu echt is begonnen.

Een draak van een heks!

Ik zou overal tegenaan willen schoppen! Ik heb een paar rottige ervaringen met vriendschap achter de rug. Ik voel me bedrogen daarin. En dan ontwaakt de draak in mij. (als je wilt mag je ook heks zeggen, maar eigenlijk is de heks in mij altijd wakker) Dan krijg ik dat oer-gevoel. Gelukkig was er ook een goede ervaring, met iemand die heel waardig kon ruzie zoeken, laat ik het zo maar even noemen. Een verademing, iemand die zich niet ging verdedigen en die niet weg liep, maar ook gewoon doorvroeg. Het was ook zo afgelopen. En ik hield daardoor nog meer van haar dan dat ik al deed.

Ik hou zo van eerlijkheid, het is geen keuze, het is gewoon een drang in mij. En nee ik ga je niet lastig vallen met mijn ongevraagde mening en nee het is ook niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen. Al kan dat soms gebeuren, maar dan neem ik wel mijn verantwoording. Dat mensen niet eerlijk tegen mij durven te zijn, kan ik gewoonweg niet begrijpen. Als je bent zoals ik, dan kan je zelf ook wel wat incasseren. Waarom dan toch die smoesjes. Als je een afspraak wilt afzeggen omdat je te moe bent, dan vind ik dat een heel goed excuus, zelfs als je geen zin hebt om de deur uit te gaan. De verhalen die dan opgehangen worden kan ik minder waarderen. En als je me zo probeert te manipuleren, dat het lijkt of ik het ineens geen goed idee vind om  af te spreken, ja helaas ik heb dat door, ook al ga ik er in mee, staan me ook niet zo aan. Maar ach van de meeste van jullie hou ik toch wel, een afspraak afzeggen is het ergste niet.

Waar voel ik me dan zo bedrogen in? Dat is zeg maar om de vriendschappen met ‘voorbedachte rade’, mijn vriend zijn om iemand anders te leren kennen. Als dat gelukt is verliest onze vriendschap opeens zijn glans. Gelukkig lees ik lichaamstaal heel goed, stel je voor dat ik aan een dood paard bleef trekken. Dan had ik mezelf ook nog eens bedrogen.

De moraal van dit verhaal, schrijf een blog, dan hoef je niemand te schoppen.