Ik zou overal tegenaan
willen schoppen! Ik heb een paar rottige ervaringen met vriendschap achter de
rug. Ik voel me bedrogen daarin. En dan ontwaakt de draak in mij. (als je wilt
mag je ook heks zeggen, maar eigenlijk is de heks in mij altijd wakker) Dan
krijg ik dat oer-gevoel. Gelukkig was er ook een goede ervaring, met iemand die
heel waardig kon ruzie zoeken, laat ik het zo maar even noemen. Een verademing,
iemand die zich niet ging verdedigen en die niet weg liep, maar ook gewoon
doorvroeg. Het was ook zo afgelopen. En ik hield daardoor nog meer van haar dan
dat ik al deed.
Ik hou zo van eerlijkheid,
het is geen keuze, het is gewoon een drang in mij. En nee ik ga je niet lastig
vallen met mijn ongevraagde mening en nee het is ook niet mijn bedoeling om
iemand te kwetsen. Al kan dat soms gebeuren, maar dan neem ik wel mijn verantwoording.
Dat mensen niet eerlijk tegen mij durven te zijn, kan ik gewoonweg niet
begrijpen. Als je bent zoals ik, dan kan je zelf ook wel wat incasseren. Waarom
dan toch die smoesjes. Als je een afspraak wilt afzeggen omdat je te moe bent,
dan vind ik dat een heel goed excuus, zelfs als je geen zin hebt om de deur uit
te gaan. De verhalen die dan opgehangen worden kan ik minder waarderen. En als
je me zo probeert te manipuleren, dat het lijkt of ik het ineens geen goed idee
vind om af te spreken, ja helaas ik heb
dat door, ook al ga ik er in mee, staan me ook niet zo aan. Maar ach van de
meeste van jullie hou ik toch wel, een afspraak afzeggen is het ergste niet.
Waar voel ik me dan zo
bedrogen in? Dat is zeg maar om de vriendschappen met ‘voorbedachte rade’, mijn
vriend zijn om iemand anders te leren kennen. Als dat gelukt is verliest onze
vriendschap opeens zijn glans. Gelukkig lees ik lichaamstaal heel goed, stel je
voor dat ik aan een dood paard bleef trekken. Dan had ik mezelf ook nog eens
bedrogen.
De moraal van dit verhaal,
schrijf een blog, dan hoef je niemand te schoppen.
