Vergeven

Vergeven, daar had ik toch geen problemen mee? Op een gegeven moment accepteerde ik toch wat er gebeurt was en de gevolgen daarvan. Wat voor mij overigens niet wil zeggen dat ik er geen emoties meer bij voel, maar ook die accepteer ik. Ze zijn kortstondig en beïnvloeden mijn leven niet nadelig. Ik heb het altijd al vreemd gevonden dat je helemaal niets meer mag voelen als je iemand vergeven hebt of iets geaccepteerd hebt. Je bent niet boos meer en de emotie maakt geen deel meer uit van je dagelijkse bezigheden, maar het mag best wel iets bij je oproepen als je het erover hebt. Het is tenslotte niet je doel om gevoelloos te worden.

Ik heb dus niet zoveel moeite met vergeven.

Fout.

Ik was iemand vergeten te vergeven en die iemand was ik zelf. Nog steeds, nu het allang niet meer nodig is blijk ik in een vecht of vlucht modus te zitten. En moet ik sterk zijn. Accepteren wat er heeft plaats gevonden blijkt niet hetzelfde te zijn als jezelf te vergeven. En vergeven was nodig, voor de keuzes die ik gemaakt had en die op dat moment de enige juiste leken te zijn met wat ik toen wist. Ik was met niet bewust van dat andere keuzes misschien beter zouden zijn of dat ik gewoon had kunnen besluiten niet meer mee te doen. Ik had toch goede intenties, daar ging het toch om. Nu las ik laatst dat we onszelf op onze intenties beoordelen en anderen op hun daden. Ik denk dat dat over het algemeen ook wel zo is toch hoeft dat niet altijd waar te zijn. Veel van de dingen die ik mezelf uiteindelijk vergaf waren juist ontstaan doordat ik de ander op zijn intenties beoordeeld had en daardoor de daden maar voor lief nam en alles wat daaruit voortvloeide. Ik wist niet dat het zoveel verschil kon maken jezelf te vergeven, ik wist niet dat er zo'n last van mijn schouders zou vallen en dat ik me zo opgelucht zou voelen. Maar dat is wel wat er gebeurt is, Er is ruimte voor nieuwe inzichten, nieuwe ervaringen en belevingen.

Walnoot

Ik ben gek op bomen. Helaas weet ik er minder van dan ik zou willen weten, maar dat staat mijn liefde voor bomen totaal niet in de weg. Vaak leg ik mijn hand even tegen de schors om de energie te voelen. Om de energie even samen te delen. Mooie momenten zijn dat. Ik heb wel wat lievelingsbomen, zoals de vlier, of de beuk waar ik weleens een tijdje lekker tegenaan ga zitten. Heerlijk even weg doezelen. Maar soms kom ik weleens een boom tegen met zo'n mooie energie dat ik hem wel moet omhelzen zoals deze walnotenboom. Een prachtige zachte energie heeft zij, ik zeg zij omdat het voelt als een vrouwelijke energie. Ik voelde mezelf ook helemaal zacht en vrouwelijk worden toen ik haar omhelsde en we elkaars energie deelde. Ik mocht de walnoten rapen die ze had laten vallen. Het was een mooie ontmoeting.

Een paar jaar terug had ik een ontmoeting met een andere walnotenboom, in Duitsland, in mijn favoriete wildpark in Sils. Heerlijk kun je daar wandelen en van de dieren genieten. De wolven kun je vanuit de uitkijktoren bekijken, dan langs de poolvosjes naar de dieren die bij ons in de kinderboerderij staan. De heuvel op, langs de uilen en de zwijnen. Daarna het hek door en dan loop je in het gebied van de reeën, damherten en soortgenoten. Het gebied is heel groot en we wandelen er dan ook meestal uren rond. De meeste soorten blijven op afstand, maar sommige komen dichterbij als gevolg van mensen die hen toch stiekem gevoerd hebben. Natuurlijk is dat leuk om mee te maken, maar natuurlijk doen wij daar niet aan mee.

Op het hoogste punt in het park boven aan de heuvel staat ook een wilgenboom, een boom waarvan ik twee takken mee mocht nemen. Van één takje maakte ik al een staf, maar de andere, waarin insecten onder de schors een mooie decoratie hebben uitgevreten wacht nog op het speciale moment dat ik ermee aan de slag ga. Het voelt een beetje als het bewaren van een schat het bezitten van die tak. En ik voel dat hij een speciale bestemming moet krijgen.

De walnoot ook wel okkernoot genoemd is al een heel erg oude boom. Die veel heeft meegemaakt en veel heeft opgeslagen in zijn geheugen. In de Noordse mythologie wordt de boom toegewijd aan de goden Frey en Thor. Het gebruik om met Sinterklaas noten te schenken schijnt een overblijfsel te zijn van een offerfeest ter ere van Thor. De Romeinen wijde de boom aan Jupiter en de Grieken aan Zeus. Maar ook aan Persephone (godin van de onderwereld) de dochter van Demeter (ook gezien als moeder aarde godin).

Volgens Petra Sonneberg in 'de spirituele kracht van bomen' staat de boom spiritueel gezien voor; naar de bekende weg vragen, vragen stellen waarvan het antwoord al vaak vast staat, vasthouden aan tradities, gewoonten niet in twijfel trekken, volharding en trouw.

Marjanne Huising zegt in 'de heilige buxusmoeder' het volgende; Durf iets nieuws te beginnen. Laat twijfel achter en spring naar een nieuwe dimensie. Jouw kracht is om anderen een duwtje  in de goede richting te geven.

Mijn eigen ervaring en beleving ligt op dit moment het meeste bij die van Marjanne omdat dat op dit moment het beste bij mijn leven past en ik dat duwtje in mijn rug het beste zelf gebruiken kan en de boom mij dat ook gegeven heeft. De tijd dat ik een ander een steuntje in de rug zal geven, zal best wel weer komen, maar nu draait het om mij, die boodschap heb ik ook ontvangen. Wat betreft het vasthouden aan traditie en gewoonte niet in twijfel trekken, ik trek momenteel alles in twijfel, maar wie weet misschien kom ik er wel achter dat het oude zo slecht nog niet is als ik er op een nieuwe manier naar kijk. Voorlopig ga ik op het gevoel af dat ik zelf kreeg bij de boom een zachte stimulerende kracht en acceptatie van wie en wat ik ben.

Deel gerust jou mening en ervaringen over je verbinden met bomen.

Vacuüm

Zoals ik in mijn vorige blog, Dromen al zo'n beetje zei, ik ben in een vacuüm beland en dat merk ik goed. Bepaalde dingen die ik eerst moeiteloos deed die lukken niet meer of niet meer zo goed. Neem bijvoorbeeld de Contemplatie-oefening van Cailin in de rubriek Ordinary Witches. Juist als ik bij meditatie mijn hoofd leeg wil maken, komen al de gedachten die ik dan niet wil hebben even langs. Oké het lukt me wel om ze weer weg te sturen, maar toch. Bij de contemplatie-oefening waar ze er mochten zijn bleef het oorverdovend stil en bereikte ik wat ik juist bij meditatie wilde bereiken. Ik heb na de contemplatie-oefening maar automatisch schrift toegepast om toch iets te kunnen doen aan zelfreflectie, zodat ik me bewust ben van waar ik mij bevind op mijn pad.

Ook bij de workshops op het Sjamanistisch Festival in Rotterdam waar ik zaterdag was, had ik daar last van. Ik heb overigens ondanks dat een heel fijn festival gehad. De oorzaak dat bepaalde dingen niet zo goed gingen lag geheel bij de staat, het vacuüm, waar ik me in bevind. Gedurende de eerste heling/trancereis kwam ik al veel eerder uit de trance dan de bedoeling was, maar ik genoot daarna nog net zo van het gezang en de trommels. Bij de tweede trancereis ging ik in eerste instantie helemaal mee zolang het over bomen ging, maar toen er gezegd werd "En dan staat daar je krachtdier", bleef het bij mij helemaal leeg, geen krachtdier kwam en mijn trance werd verbroken. Gelukkig was de oefening bij de laatste workshop erg kort en hoefde we alleen maar het vuur op te laden, zodat ik hem helemaal mee kon doen.

Hoewel al mijn kennis en ervaring opgeslagen ligt, kan ik er door het vacuüm niet bij komen. Ik heb het gevoel dat er nieuwe dingen op mijn pad gaan komen, die ik onbevooroordeeld tegemoet moet treden. En hoewel ik me de laatste tijd van veel dingen heb losgemaakt, is dat misschien nog niet genoeg geweest. Hoe blanco moet je zijn, hoe blanco moet je worden of kan je worden, om iets heel nieuws te beginnen. Maar misschien heb ik het ook mis en is dit alles wat er nog is. Maar eigenlijk hoop ik dat dit verhaal nog wordt vervolgd.

Dromen

Dromen....

Dagdromen...

Plannen maken..........

Het is even allemaal weg. 

Normaal ben ik iemand die van de ene grote droom naar de andere grote droom leef, het is mijn motivatie in het leven. Ik ben dan ook heel goed in dagdromen en andere dingen waarbij visualisatie komt kijken. Zo worden dromen plannen en plannen doelen om naar toe te leven.

Aan het einde van de zomer gaf ik zo'n grote droom op, de prijs was me te hoog. Het vreemde is alleen dat er geen droom voor in de plaats gekomen is. Mijn moeder zei altijd, "Een mens zonder dromen is geen mens." Wat wel duidelijk maakt waar ik mijn aanleg voor dromen en plannen maken vandaan heb. Maar volgens haar uitleg zou ik nu dus geen 'mens' zijn.

Het is waar, ik ervaar mezelf anders nu, ervaar de dingen die gebeuren anders dan ik gewend ben. Geen doel hebben en wachten op een nieuw doel, wat er ongetwijfeld gaat komen doet me beseffen dat er een nieuwe tijd komt met nieuwe inzichten, zoals al eerder gebeurt is. Blijkbaar is dat wat ik nodig heb om te groeien, als mens en spiritueel. Alleen ben ik de vorige keren wat langzamer van het één in het andere over gegleden en was er geen abrupt zoals nu. Het ging heel geleidelijk en de inzichten in wat ik op dat moment nodig had kwamen als vanzelf. Maar nu is er dus een soort van groot vacuüm, waarin wel alles wat ik weet ligt opgeslagen maar waar ik even niet zoveel mee kan.

Ik heb mij al bedacht dat dit misschien het examen is van mijn lessen in geduld. Alles wat ik wilde wilde ik vaak meteen. Wachten... stond in hele dunne lijntjes in mijn woordenboek, dus daar las ik snel overheen. Mijn ogen werden ik denk zo'n jaar of twee geleden geopend toen ik mijn handen liet lezen en de meneer aan de andere kant van de tafel meteen tegen mij zei; "Andere mensen begrijpen je niet hè?" Die opmerking kwam bij mij al direct binnen, want ja ondanks dat ik mijn best deed om alles uit te leggen en transparant te zijn, was dat vaak het geval. "Je denkt heel erg snel" zei de handlezer, "Je bent in een paar seconden van het idee al bij het eindresultaat en hebt alle tussenliggende facetten al overzien. Terwijl andere mensen nog in de begin fase wikken en wegen of ze nu dit moeten doen of dat. Jij slaat die fase over en hebt hem ook niet nodig." Het is waar dat het zo bij mij werkt en ik vind het nog steeds heel waardevol dat hij mij dat kon laten inzien. Ik heb dus heel snel mijn mening klaar, maar ik kan hem ook weer heel snel herzien als ik nieuwe informatie heb. Ik probeer geduldiger te zijn sindsdien, andere mensen een kans te geven mij bij te benen, zodat de communicatie beter tot stand komt. Ik probeer niet meer elk idee direct uit te voeren, ik denk natuurlijk nog steeds zo snel, dat is nu eenmaal wie ik ben, maar ik heb geleerd geduldiger te zijn en ik heb daar twee jaar over gedaan, en dat wachten op een nieuwe droom, een nieuw doel en mijn houding daarin, dat is het absolute examen.

Ik denk dat ik ben geslaagd.

Sorry......!

Paddenstoelen

Doordat het afgelopen weekend zulk mooi weer was zou je het bijna niet geloven, maar de herfst had al heel wat sporen nagelaten in de natuur. Bijvoorbeeld deze prachtige paddenstoelen. Geniet even mee van wat een selectie van wat ik tegen kwam.

Cadeautje

We hadden al uren door het Flevolandschap gewandeld Lief en ik en genoten van al het moois dat de natuur in de herfst voortbrengt. Veel dieren hadden we echter niet gezien. Totdat we opeens het geroffel van hoeven hoorde in de verte. We hoopte dat we een glimp van de rotte op zouden kunnen vangen.... maar we kregen wel een heel mooi cadeau, ze raasde in volle vaart vlak langs ons.

De naam van dit blog

Ik was verbaasd. De eerste poging om dit blog te registreren lukte meteen. Ik tikte deoudeheks.blogspot.nl in en wonder boven wonder had niemand deze naam geregistreerd.

Dat had ik niet verwacht, vaak zijn dit soort voor de hand liggende namen al in gebruik. Althans ik dacht dat het een voor de hand liggende naam was, maar blijkbaar had ik me vergist. Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Heksen dus ook niet, dat blijkt dus maar weer.

Deze week had een zeer leuke jeugdige dame van 77 me nog toegefluisterd, dat ze liever niet had dat mensen wisten hoe oud ze was, want ze wilde zo graag nog met de jongeren optrekken. Zelf denk ik dat het de mensen waar ze mee optrekt het helemaal niet uitmaakt dat haar nummer al zo hoog is. Ze is gewoon authentiek en daar houden mensen van.

Zelf was ik het ook al een paar keer tegengekomen..... beoordeeld worden op je leeftijd. De aardige meneer bij Albert Heijn die me maar meteen afraden om de moeite te doen om een sollicitatieformulier in te vullen. Ik zag toch wel dat mijn leeftijd een stuk boven de leeftijd van de gemiddelde werknemer lag en dat zou vast problemen in de omgang geven. Natuurlijk zou ik als doorgewinterde jeugd en jongerenwerker niet met jongeren om kunnen gaan, omdat ik al van bepaalde leeftijd was. Dank u wel meneer, hoe aardig het ook bedoeld was, het was wel leeftijdsdiscriminatie.

Of die mevrouw die me toch alweer een flink aantal jaren geleden vertelde, dat het toch maar goed was dat ik mijn tot mijn middel reikende haardos in een korte bob had laten knippen. Want lang haar op mijn leeftijd dat kon echt niet meer. Gelukkig waren de jongeren in mijn omgeving nog meer verontwaardigd dan ik.

Mijn haar is inmiddels al weer vele jaren lang. En heb ik me erbij neer gelegd dat ik voor betaald 'leuk' werk blijkbaar te oud ben. En zijn we ook in de omstandigheden dat we ons dat kunnen permitteren. 

Als OUD een TABOE is, laten we het dan doorbreken. 

Ik ben dus oud! Ik voel me niet oud, ik weet niet eens hoe dat voelt. Ik ben gewoon een oud meisje. Ik ben altijd een meisje geweest, ik zal altijd een meisje blijven. Leeftijd is een nummer. Geen waarde oordeel over wat kan en niet meer kan. Ik besef meer dan ooit dat ik zijn kan wie ik ben en doen kan wat ik wil, niets en niemand houd me tegen en leeftijd al helemaal niet.

Ik mag alles wat ik wil! En ik heb er de tijd voor!

Naschrift; Ik heb het blogadres moeten veranderen, omdat ik anders de diverse blogs niet samen had kunnen voegen. Het adres is; webhekserij.blogspot.nl