De queste

Er hebben zoveel ideeën om over te schrijven de laatste tijd mijn pad gekruist en toch nu ik er eindelijk voor ga zitten vormt er zich geen concreet idee, ik begin dus gewoon maar en zie wel wat er van komt. Zal ik vooruit kijken of terug………. in het moment blijven helpt niet zo erg met schrijven….. dat is al iets.

Als ik recentelijk terug kijk is er de mini-queste waarover ik van plan was om te schrijven, maar het kwam er niet van, want ik kan alleen schrijven als ik helemaal alleen ben. Het is niet dat mijn partner me iets in de weg legt, in tegendeel zelfs en ik deel mijn diepste geheimen met hem en hij mag alles lezen als het eenmaal klaar is… maar tijdens het proces kan ik niet velen dat hij zelfs maar een enkel woordje zou kunnen lezen, het haalt me uit mijn concentratie, waardoor het gewoon niet meer lukt. En we hadden dus vakantie, tijd genoeg, inspiratie genoeg en toch lukte het niet. 

Maar de queste dus, ik krijg er veel vragen over dus ik wil er wel iets over schrijven. Eigenlijk was het Laura, mijn oudste dochter die geïnteresseerd was in Vision questes, waardoor ik er ook wel iets over wist. Maar ik ben zo verdomd eigengereid en ik wil ook altijd alles zelf doen dat ik het idee dat ik zelf zoiets zou gaan doen meteen al bij punt 38 plaatste van mijn ‘nooit doen’ lijstje. Wel wilde ik een weekje in eenzaamheid doorbrengen of eens een nacht in het bos blijven waken. Het weekje in complete eenzaamheid doorbrengen heb ik een paar jaar geleden gedaan en ook nog vorig jaar ben ik alleen naar het huisje gegaan, maar toen ben ik fijn in de omgeving gaan fietsen.

Toen Odette me voor de mini-queste uitnodigde kon ook mijn laatste wens in vervulling gaan. Met Odette en Kees had ik al een maanviering gedaan en die was zo heerlijk dat ik de uitnodiging maar wat graag aannam. Ik bereidde me goed voor. Lette op tekens en dieren en interpreteerde die zelf zonder iets op te zoeken, dat zou voor later zijn. Heel de week at ik zo goed als alleen maar plantaardig op een eitje na. Alcohol liet ik staan en de laatste drie dagen koffie ook. Langzaam aan nam een gezonde spanning van mij bezit en ik keek dan ook erg naar uit naar het moment dat het allemaal zou beginnen.

De dieren die op mijn pad kwamen waren libellen, een lieveheersbeestje, een prachtige hinde en een nare wesp die zomaar op mijn arm kwam zitten en die ik er razend snel had afgewipt, voor hij mij kon steken….. maar was dat wel zo?...... de vorige keren dat ik gestoken werd, hadden ze meteen toegeslagen en had ik echt niet kunnen voorkomen dat ze hun gif in mij spoten. Afgesproken was dat Odette en Kees mij vanaf een bepaald punt zouden oppikken en ik zat nog niet in hun auto of er vloog een lieveheersbeestje op mijn hand. Alweer een lieveheersbeestje… eerder die week terwijl in de deuropening van het balkon ’s morgens mijn citroenwater dronk leek het net alsof er eentje uit mijn buik vloog. Maar dat was niet de enige bevestiging over wie er mee op deze reis zou vliegen. Na het kennismaken met de queste-genoten, tijdens de kleine ceremonie werd duidelijk dat ook wesp mee zou vliegen als de totem van deze queste….. maar zonder gif voor mij dus dat was me meteen al duidelijk. 

Na de ceremonie mochten we onze plek in het bos gaan zoeken. Ik was al een paar keer voorbij mijn plek gelopen omdat ik hem te dichtbij het kamp vond, maar ik kwam er toch steeds weer op uit, de reden waarom juist dit mijn plek was zou me later wel duidelijk worden. We keerde weer terug om ons nog even te centreren en focussen en werden daarna door Odette en Kees onder getrommel naar onze eigen plek begeleid. Niet lang daarna viel de duisternis in.

Toch werd het niet echt donker. In de contouren van de bomen en hun takken herkende ik het gezicht van de godin, zij heeft de hele nacht op mij neergekeken en mij beschermt. De ganzen vlogen een paar keer over, net zoals het gebeurt was toen ik in afzondering in het huisje had gezeten, het gaf mij het gevoel dat het goed was dat ik hier was. Ik overdacht hoeveel ik de laatste tijd had losgelaten, hoe weinig er voor terug gekomen was en hoe ik voelde dat het allemaal een doel had, maar welk doel was me nog steeds niet duidelijk geworden. Hoeveel kan een mens loslaten zonder zichzelf te verliezen en verlies je jezelf wel als je zoveel loslaat? Ik zag beelden voor me die ik niet wenselijk achtte, dingen waar ik niet naar streefde, ik wil gewoon van deze aarde blijven, met mijn voeten op de grond blijven. Toe roep me niet om te gaan doen wat ik niet wil. Ik ben niet bang, ik wil gewoon niet. Ik besloot hulp te vragen en ging op een visuele reis om die hulp te vragen op een plaats die ik goed ken. Maar mijn hulptroepen, de voorouders, de seidhmoeders en zelfs de tovervaders zeiden heel liefdevol dat ik dit zelf moest doen, zonder hulp, nog meer loslaten, dit was mijn reis en ik moest helemaal verlaten zijn. Mijn lichaam verkrampte, nee het was geen inbeelding, ik kwam weer terug met mijn geest waar mijn lichaam ook was. De krampen waren hevig en hoe ik me ook probeerde te ontspannen, ze gingen niet weg, dit was lichamelijk ik was ziek. Daarom had ik dus deze plek uitgekozen, zodat ik het diep uitgesleten ruiterpad wat op enkele meters afstand lag als latrine kon gebruiken. Ik heb deze gang verschillende keren moeten maken en telkens weer dikke sokken uit en laarzen aan, laarzen uit en dikke sokken weer aan, telkens hopend dat het nu over was. En rond middernacht was het ook over. Ook lichamelijk had ik alles losgelaten wat ik kon loslaten. Ik was zo blij dat ik daar was, voelde me intens gelukkig. Ik maakte me totaal geen zorgen meer om de leegte die ik eerst zo graag had willen vullen en die er nu gewoon mocht zijn. Een vertrouwen maakte zich van mij meester dat alles zou komen op de juiste tijd en de juiste plaats. Had ik mezelf geen half jaar vrijaf gegeven, ik hoef nog helemaal niets te beslissen. Het komt…… als het komt. Af en toe ging ik liggen een sliep voor vijf of tien minuten en tegen de ochtend zelfs een paar uur. Waarschijnlijk had ik langer geslapen als een licht verfrissend regenbuitje me niet wakker had gemaakt. Ik rolde mijn spullen op en ging er boven op zitten tegen de drieling boom die me heel de nacht beschutting had gebracht. Het was goed zo.

Later die dag toen ik allang weer thuis was  en nadat ik tot half drie geslapen had, kwam er een lichamelijke reactie op gang alsof ik nog meer los moest laten, een soort van ontgiften, alle poriën in mijn huid ademde het uit. De daarop volgende nacht heb ik meer dan 12 uur geslapen en toen ik wakker werd, was de queste pas werkelijk voorbij, al zal de invloed nog lang merkbaar zijn.