Trance-reis naar Yggdrasil en de seidhmoeders

Ik maakte deze reis al honderden keren eerder, de eerste keer werd ik mee op reis genomen door Frigga Asraaf en dat is daarna nog vaker voorgekomen.

Dag 1
Ook al is de reis mij bekend ik besluit hem toch nog eens over te lezen om te checken hoe authentiek mijn reis nog is. Heel authentiek blijkt, deze reis zit al zolang in mij verankert, ik kan hem altijd en overal doen. Je vertrekt van een plek die je zelf gecreëerd of die je je herinnert. Mijn plek is een grot half hoog in een berg, ik heb een weids uitzicht daar, over de bomen en struiken, naar de bosrand aan de overkant. In mijn grot staat een bezem, een stapel brandhout, een ketel, driepoot, en een kommetje om thee te uit te drinken. Water komt uit een bron vlakbij mijn grot. En een staande tak met zijtak voor mijn vriend Uil. Als ik daar kom gaat alles via een vast ritueel. Met mijn bezem veeg ik widdershins de grot schoon en daarna draai ik drie keer deosil om mijn as met de bezem in mijn uitgestrekte handen. Zo maak ik mijn beschermende bubbel. Uil heeft mijn komst opgemerkt en komt op zijn tak zitten terwijl ik het vuur aanmaak en de ketel met water er boven hang. Als het water kookt doe ik de kruiden die ik meenam ik de ketel om thee van te trekken. Ik ga met mijn thee bij het vuur zitten en denk na over de reden voor mijn bezoek aan de seidhmoeders. Die reden is niet altijd duidelijk soms ga ik er gewoon heen om even daar te zijn. Maar vandaag ga ik ze vertellen van mijn plan, om een week lang hen elke ochtend een bezoek te brengen en daarover te schrijven. Als ik mijn thee op heb ga ik naar Uil en vertel hem wat ik van plan ben, en voeg ik eraan toe, "Vraag of ze een boodschap voor me hebben?" Uil vliegt vooruit om mijn komst aan te kondigen en de boodschap over te brengen. Ik controleer het vuur nog even, want ik wil dat het blijft branden zolang als ik weg ben. En dan ga ik op pad langs de mij wel bekende wegen. Langs Yggdrasil waar ik me even mee verbind als ik hem passeer en langs één van zijn wortels mijn reis vervolg. De muziek van trommels en ratels begeleiden mijn reis. Als ik op het pleintje van het dorpje aankom besluit ik niet meteen naar de toverweverij te gaan waar de seidhmoeders zich ophouden, maar ik ga even op het bankje onder de boom in het midden van het pleintje zitten. Ik zie de voorouders, ik ken of herken hen niet, er zijn geen bekende bij deze keer, maar op de één of andere manier kennen ze mij allemaal en zijn ze op de hoogte van mijn komst. Ik zit er nog maar net als één van de seidhmoeders mij komt halen want er wordt op mij gewacht. Ik heb een eigen plekje in de weverij een plekje waar ik altijd mag zitten als ik er behoefte aan heb en vanuit dat plekje heb ik vaak genoeg de seidhmoeders gadegeslagen. We lopen richting mijn plekje, het weefgetouw naast het plekje waar ik al zo vaak gezeten heb is leeg en net op het moment dat ik naar mijn plekje wil doorschuiven, zegt de seidhmoeder die mij opgehaald heb, nee je moet nu hier zitten achter het weefgetouw, het is tijd dat jezelf iets gaat doen. Ik ben verbaasd en onwennig ga ik zitten. Een zacht gelach en een instemmend geroezemoes gaat op de andere weefsters kijken mijn kant op met instemmende knikjes en bemoedigende lachjes. Ik moet weven, en ik weef. We zingen soms en drinken thee, maar bovenal weven we. Ik weef een sjaal, een omslagdoek, die er hetzelfde uitziet als een doek die ik in het echte leven ook bezit. Als hij klaar is wikkelen ze mij met zijn alle in de doek en gaan we naar buiten, waar nu een vuur is en heerlijk eten, waar gedanst wordt en de hoorn rond gaat. Op een gegeven moment wordt me verteld dat het tijd is om naar huis te gaan en wordt ik door twee tovervaders met fakkels begeleid naar de wortel van Yggdrasil. Onderweg wordt weinig gesproken en dat is ook niet nodig ik heb genoeg aan mijn gedachten. Waarom mocht ik weven, een taak die toch voor de seidhmoeders is, even roept het een vraag op over mijn eigen sterfelijkheid, ik vraag die ik toch maar weer snel verdring omdat het niet echt bij de sfeer past die ik ervaren heb. En de boodschap die ik eruit filterde dat het tijd wordt om iets te gaan doen om aan de slag te gaan in plaats van toe te kijken. Ik denk er nog even over na terwijl ik naar mijn grot terug loop. Als ik daar ben ruim ik alles op, bedank mijn vriend Uil en de voorouders en kom daarna weer langzaam in het hier en nu.

Dag 2
Mijn voorbereidingen zijn zoals altijd, maar als ik bij het vuur zit en mijn thee drink en nadenk over de reden van mijn komst, wordt ik onrustig. Ze verwachten me in de weverij, nu ik weven mag. Maar wil ik dat wel, wil ik niet liever enkel op het pleintje zitten en afwachten wat er gebeurt. Uiteindelijk vertel ik aan Uil dat het dat laatste zal worden. Als ik bij de mijn bekende wortel afdaal zie ik haar staan, het is één van de seidhmoeders, ze wacht op mij. "Ik wist dat je zou komen", zegt ze "Misschien vind je het fijner om samen te lopen de moeders wachten op ons." Samen lopen we het pad af naar het dorpje. Wat voelde ze haarfijn aan hoeveel moeite het mij koste om terug te komen. Als we de weverij binnenkomen is daar een gezellig geroezemoes, de seidhmoeders zitten in een kring met dampende koppen thee, ze maken plaats voor ons. Om de beurt nemen ze mijn handen in de hunne en kijken ze me met een zachte blik aan. Ik voel me welkom, opgenomen in het geheel. Ze vertellen me dat ze het begrijpen, dat het een grote verantwoordelijkheid is en dat ze begrijpen dat ik erover na moet denken. Maar dat ze ook weten dat ik het aan kan. Ik voel me warm en in hun kring opgenomen. Ze hoeven nu nog niets te horen van mij, ze sturen me terug om na te denken, om zeker te zijn. Nog lang daarna denk ik over de betekenis van het weven, waar staat het voor? Wat moet ik doen?

Dag 3
Omdat het steeds in de ochtend droog is en 's middags regent, besluit ik om eerst op pad te gaan en 's middags pas op 'reis' te gaan. Het duurt tamelijk lang voordat het rustig is in mijn hoofd door alle indrukken die ik tussen nu en de trance-reis van gisteren heb opgedaan, er is veel om over na te denken. Maar na enige tijd heb ik alles rustig en begin ik aan mijn gebruikelijke ritueel. Tegen Uil zeg ik; "Zeg maar dat ik kom om te weven, dat ik nog niet weet waar dat weven synoniem voor staat, maar dat ik besloten heb om het gewoon maar te gaan doen." Uil vertrekt en ik ga er vlak achteraan. Ik ga mijn pad, op weg naar de voorouderplek wordt ik door voorbijgangers vriendelijk begroet en krijg ik een appel van een vrouw met een mand vol appels, ze gaat appeltaart maken, vertelde ze. In de weverij is het erg rustig, alle seidhmoeders zijn ijverig aan het weven en ik ga ook snel achter mijn getouw zitten. Ik weef, ik kom in een bepaalde cadans terecht, het is heerlijk, het is rust, en ik weef en ik weef. Totdat het genoeg is geweest en ik weer de terugweg naar mijn grot aanvang. Als ik langs de wortel van Yggdrasil naar boven ben gekomen en hem in zijn grootsheid aanschouw, komt er een gevoel van dankbaarheid over mij heen en ik bedank hem dan ook dat ik elke keer mag passeren via zijn wortel. Als ik weer helemaal terug ben voel ik die heerlijke rust nog steeds en een blik op de klok zegt me, dat ik meer dan een uur weg ben geweest. Het was een lange reis blijkbaar.

Dag 4
Ik verlang er niet naar maar ik weet dat ik deze keer op reis zal gaan om te weven, ik moet tenslotte weten waar dat weven voor staat, ik kan het alleen doorgronden door het daadwerkelijk te doen. Als ik in het vuur in mijn grot staar terwijl de salie in het gekookte water trekt, zie ik visioen van de nornen Urd, Verdani en Skuld, het lijkt alsof ze aan de andere kant van het vuur zitten in een andere dimensie, ze laten elkaar draden zien van verschillende dikte. Daarna zie ik een beeld van twee dicht bij elkaar staande bomen, met heel veel takken. Er staat een mand bij met verschillende diktes garen en een trapleer, ik weet dat er van mij verwacht wordt dat ik een web tussen de bomen weef. Als ik dat besef verdwijnt het beeld weer. Ik vertel Uil dat ik kom om te weven en te begrijpen. Uil vliegt uit en ik ga op pad. Van ver zie ik al dat één van de seidhmoeders voor de weverij staat te wachten. Ze wacht op mij. Er is niemand anders, vandaag gaan we samen weven, met hele fijne draden in een prachtige rode kleur. We geven de spoel door aan elkaar, werken samen, weven samen, de hele dag. Tussendoor komt een jong meisje ons thee, fruit of soep brengen, dan pauzeren we even maar daarna gaat het werken weer door. Het is veel werk en het schiet maar langzaam op omdat de draden zo dun zijn, maar de stof die we maken wordt prachtig. Tegen de schemering zegt ze me dat ik moet gaan en morgen terug moet komen. Morgen zal hier niemand zijn, ik zal hier alleen zijn en het is mijn taak om de rode lap af te maken. Ze loopt met me mee tot de wortels van Yggdrasil en ik vertel haar over mijn visioenen. "Dat is goed" zegt ze "Je komt er wel achter".

Dag 5
Op dag 5 had ik het te druk en besloot pas later op de avond aan mijn reis te beginnen....... helaas heeft het verschrikkelijke nieuws uit Parijs mij zo uit het lood geslagen dat ik even niet meer hierop kan concentreren. Ik breek het dus ook voortijdig af. Mijn ervaringen tot nu deel ik wel en wellicht ook dat ik het op een ander tijdstip nog eens een hele week zal doen.

De beschrijving van de trance-reizen waar ik gebruik van maak kun je lezen op Het Rad ik maakte gebruik van de trance-reizen naar Yggdrasil en de voorouderplek en naar de Seidhmoeders en Tovervaders
De muziek die ik gebruikte kwam van de cd Spirit Gathering by Byron Metcalf

Nog zo lekker buiten

Ik ben bijna de hele dag buiten geweest, gewoon fijn wat fietsen, wandelen en wat lekker zitten bij een boom. En daarna mijn fiets nog vol met boodschappen geladen. En nu ga ik een cake bakken. Wat hou ik van de herfst, fijn buiten zijn en daarna lekkere dingen bij de haard oppeuzelen. Vergezeld van een goed gesprek uiteraard.

Donkere maan - november

Donkere maan, tijd om te relativeren hoe het ging deze cyclus, hoe het met de (nieuwe) plannen staat. En dat is moeilijk omdat er bijna geen aandacht was voor wat ik nieuw op kon starten, maar des te meer over wat er losgelaten kon worden. En er werd veel losgelaten, maar de plaats die vrij kwam werd nog niet opgevuld, er was leegte en de leegte voelde vreemd aan. Ondanks dat besloot ik toch geduldig te zijn en het niet te forceren. Het is goed geweest deze tijd, hoe vreemd het mij ook aanvoelde.

Net als de bomen liet ik alles los, alles wat niet meer nodig was. Net als de bomen liet ik ook mijn ware kleuren zien. Ik heb deze periode veel contact met bomen gemaakt, hun terug trekkende energie stroom waargenomen. De rust van de bomen in mijzelf ervaren en er van genoten. Het was een fijne tijd om buiten te zijn en het zou me goed doen als dat nog even door zou kunnen gaan. En niet alleen met bomen was mijn contact goed, ook met mensen verdiepten mijn relaties zich en waren er nieuwe contacten, ik ben een rijk mens wat dat betreft en daar ben ik dankbaar voor.

Een week lang geleide meditatie

Meditatie ervaar ik als zeer heilzaam, het kalmeert me op een prettige wijze. Maar ondanks dat is het me nog nooit gelukt om het langer dan een paar weken achter elkaar vol te houden. Op een gegeven moment kwam ik er niet meer aan toe. Er kwam iets tussen of ik vergat het en op een gegeven moment was ik het helemaal vergeten. Ik wil het weer een nieuwe kans geven en ga low profile beginnen met een geleide meditatie die ik op cd heb. Het is een seizoensmeditatie over de herfst. Ik wil deze meditatie zeven dagen achtereen doen. Het liefst in de ochtend, maar mocht dat niet lukken, dan op een ander tijdstip.

Dag 1
Ik geniet van de rustige stem die me begeleid op deze meditatie. Ik kan goed meegaan in het beeld dat geschetst wordt, maar geef er op sommige punten mijn eigen draai aan. Ik voelde de rust die over mij heen komt, een rust die even verstoort wordt door een kleine onrust toen er gevraagd werd waar ik op dat moment stond. Er kwam niets naar boven het bleef stil, toen ik besloot te accepteren dat er niets kwam, kwam ook de rust weer terug. Even kwamen er beelden naar boven van de tekeningen die ik de afgelopen dagen heb gemaakt, maar ook die vervaagde al snel. En daar was de stem alweer die me naar het afronden van de meditatie toe praatte. Ik was na afloop enigszins teleurgesteld over de duur van het gedeelte waarin je gedachten de vrije loop hadden, dat was iets te kort naar mijn zin. En ik kreeg meteen al de neiging om de tijd dat ik met deze meditatie bezig was te verkorten naar minimaal drie keer en maximaal zeven. Zodat ik speling heb als ik deze toch niet volhoud.

Dag 2
Vandaag bleek al meteen hoe snel het mis kan gaan met een goed voornemen. Ik was van plan geweest om de meditaties direct na het opstaan te doen. Maar geen moment dacht ik eraan, pas toen ik tegen een uur of één ergens het woord meditatie las, dacht ik 'o jee, vergeten',  Ik deed mijn meditatie dus pas in de middag, dezelfde die ik gisteren deed en van plan ben de hele week vol te houden. Alles verliep heel rustig en daar genoot ik ook echt van, maar ook deze keer was de tijd te kort om te bedenken waar ik sta en wat ik met mijn leven wil, het stoorde me alleen niet zo. Gedachten aan mijn gezondheid kwamen naar boven en het idee dat ik mijn plannen daarop zou moeten aanpassen. Vervelend vind ik wel dat je in het beging een touw met anker aan je stuit naar beneden laat waar energie langs naar boven komt, tot in je voeten, dan ben ik even uit mijn concentratie. Voor de rest van de tijd kon ik mij goed richten op de meditatie en voelde ik me na afloop ontspannen.

Dag 3
Het lijkt erop of ik me al minder stoor aan het anker en de wat mij betreft te korte tijd om je gedachten te laten komen. De tijd is nog steeds te kort voor de vragen die ze stelt, maar ik heb besloten zelf de vragen te vereenvoudigen. Alsof het opschrijven tot acceptatie heeft geleidt. Als dat zo is dan schrijf ik nog maar iets op waar ik mijn bedenkingen bij heb. Aan de aarde energie wordt enkel aandacht besteed tot het moment dat het bij je voeten naar binnen komt, daarna wordt het meteen losgelaten en wordt er over gegaan op de universele (licht)energie. Je wordt geleidt in hoe deze energie zowel langs de buitenkant van je lichaam gaat als hoe hij heel je lichaam opvult, tot in de puntjes van je tenen en ook zelfs plasjes bij je voeten achterlaat. Dat vind ik een gemis, ik als heks met zo met de kracht en de energie van de grote moeder verweven, dat ik het moeilijk vind dat deze sterke en zuiverende vrouwelijke kracht ondergeschikt gemaakt wordt aan het 'licht' dat van elders komt. Alleen op het licht gericht zijn is meer iets voor lichtwerkers. Ik hou hierin meer naar het zoeken naar de balans, al besef ik dat steeds één van beide zal domineren en de gemene deler de balans zal zijn. Grappig is wel dat juist het schrijven over mijn ervaringen met geleide meditatie deze week voor de inzichten zorgen. De meditatie zelf ervaar ik toch wel als een rustgevend moment, ondanks de dingen die me minder bevallen, voel ik me tijdens de meditatie kalm en ontspannen. En de gedachten die deze keer op kwamen daar kan ik wel wat mee. Een valkuil die ik kan vermijden door er niet in mee te gaan, zonder me af te sluiten. Dat zou toch moeten lukken.... we zullen zien.

Dag 4
Geleide meditatie is makkelijk vol te houden, mits je het niet vergeet natuurlijk. Je drukt op een knop en gaat zitten en dan begint het, je volgt de stem. Deze keer besloot ik om zelf de rode aarde energie mijn lichaam in te laten vloeien, terwijl de stem nog wat dingen over ademhaling vertelde die bij mij als vanzelf gaan. Het gevolg was dat de wit gouden energie die via mijn kruin binnen kwam zich vermengde met de rode aarde energie en zo een geel gouden energie werd. Het voelde zeker iets aardser en ook warmer, meer mezelf. Ik blijf de tijd dat je losgelaten bent van de stem als te kort ervaren, al kwam er deze keer wel een heel tevreden gevoel over me. Ik heb wat dingen gedaan die me tevreden stemmen en dat gevoel komt in de meditatie terug.

Dag 5
Ik voel me brak, ik heb eigenlijk meer slaap nodig maar ik moet opstaan omdat ik naar yoga wil. Ik voel brak, voor, tijdens en na de meditatie. Als voel ik me erna wel iets rustiger. Het aarde naar boven halen blijf ik doen, dat is prettiger voor mij, net als dat mijn stoel niet in een weiland staat maar op een heuvelrug in mijn favoriete wildpark. Ik was de eerste keer al op die plek aanbeland zonder dat ik wist dat er damherten in de meditatie voor kwamen. Maar dat is de plek waar vanuit ik de damherten kan zien. Ik zit daar natuurlijk onder de walnotenboom waarvan ik twee takken meenam, van één van beide heb ik al een stafje gemaakt, de ideeën voor de anderen krijgen de laatste dagen steeds meer vorm. De vraag waar ik op dit moment in mijn leven sta kan ik nog niet beantwoorden, na alles wat ik de afgelopen tijd heb losgelaten is er veel plaats voor een nieuw doel een nieuwe passie, maar die zal zich pas aandienen als het de juiste tijd is, daar vertrouw ik op. Wel heb ik wat kleine dingen opgepakt, zoals de dagelijkse meditaties, en dagelijks creatief bezig zijn, ik ben weer begonnen te lezen ook al vind ik het nog steeds moeilijk om mijn aandacht erbij te houden.

Dag 6
Heerlijk, heerlijk, heerlijk! Nu ik al mijn irritaties met open vizier tegemoet getreden ben en mijn eigen kleine aanpassingen heb gemaakt kan ik ten volle genieten van de meditatie, goed dat ik toch door gegaan ben en niet na drie dagen al gestopt ben. Ik ben zelfs in een lichte trance geraakt. En ik besef dat ik tevreden ben met mijn leven op dit moment, ook al is er geen vast omlijnd doel, ik vind de dingen die ik doe leuk, ik wil wel nog wat meer aandacht geven aan de dingen die ik niet zo leuk vind en zorgen dat ik ze niet langer als een probleem zie en daarbij moet ik me dan richten op het resultaat waar ik dan weer wel blij van wordt.

Dag 7
Vandaag moet ik een keer over nieuw beginnen, omdat ik er niet meteen goed inzit, en dat terwijl ik van tevoren wierook en een kaarsje heb aangestoken en floridawater heb gebruikt. Daarna gaat het goed en geniet ik van deze meditatie die ik op sommige punten aan mijn eigen wensen heb aangepast. Na afloop voel ik mij volkomen relaxed.

Ik heb deze week gebruik gemaakt van het 1 CD luisterboek van Ina Fidder, 'Mediteren in jouw seizoen'. De hele week heb ik gebruik gemaakt van dezelfde meditatie 'herfst'. Ik ervoer het als een makkelijke manier om in het dagelijkse ritme van meditatie te komen. Al moest ik wel wat persoonlijke weerstand overwinnen bij de inhoud van de meditatie, dat is uiteindelijk gelukt. Het is zeer geschikt voor beginners in meditatie en om even bij het desbetreffende seizoen stil te staan.

Volgende week; trance-reizen

Samhain

Samhain begon al vroeg dit jaar, weken of misschien zelfs al maanden van te voren werd er een transformatie in gang gezet, werd er losgelaten wat niet langer van nut was, opgeslagen wat zijn nut had bewezen. Ik ben diep gegaan, heb alle kieren en gaten van mijn ziel van mijn zijn uitgediept. Er bleef weinig over, dat was soms beangstigend, ik voelde de leegte en ik voelde er mij ongemakkelijk bij. Soms echode de woorden 'als het maar goed voelt door mijn hoofd', en dan dacht ik wat nu goed voelen, nee dit voelt helemaal niet goed, dit doet pijn, maar ik weet dat het uiteindelijk goed zal zijn.

Ik wilde geduldig zijn, maar er gebeurde niets. En hoewel ik voelde dat dingen niet langer van mij waren en ik ze los liet, voelde ik op een gegeven moment dat er meer moest gebeuren, dat ik alles in de ogen moest kijken en er afscheid van moest nemen, daadwerkelijk loslaten.Natuurlijk neem ik alles wat ik geleerd heb en ervaren heb altijd met mij mee, het is een soort van random toegankelijk archief dat geactiveerd wordt wanneer er op de juiste knop gedrukt wordt, alles voorhanden voor als ik het nog eens nodig heb. Maar er is veel ruimte ontstaan, ruimte voor nieuwe ideeën, nieuwe vaardigheden, creativiteit. Ik hoef het nog niet direct in te plannen, ik kan mijn tijd nemen en geduldig zijn tot iets zich aandient. Ik heb dat nodig af en toe opnieuw te beginnen, zonder het oude weg te doen, het is de manier waarop ik groei en ik mezelf losmaak van oude patronen. Wat dat betreft ben ik het nieuwe heksenjaar goed begonnen, het zware werk dat nu voorbij is kunnen we snel weer vergeten.

In de visuele wereld ging het heel anders, samen met Grote Meid (oudste kleindochter van 6) hadden we een seizoensaltaar gemaakt in de herfstvakantie van de walnoten, eikels, kastanjes, bladeren en veren die we hadden gevonden. In het midden zetten we een kaarsje. Dat was eigenlijk alle versiering die er was. Vorig weekend had ik mijn schouder geblesseerd en daar heb ik bijna de hele week niets mee kunnen doen. Het komt wel dacht ik ook. Maar zaterdag vergat ik bloemen te halen omdat ik om moest rijden. Ik had wel al eerder drie kaarsen in mooie kleuren gekocht. Toch zette ik in de kaarsenstandaards de oude kaarsen op mijn alternatieve altaar bij de haard. Zolang ik nog met het oude bezig zou zijn, zouden de oude kaarsen blijven branden. Pas toen ik daarmee klaar was was het tijd voor de nieuwe kleuren die ik intuïtief gekozen had. Het enige andere item dat op het altaar stond was de schedel van het ram, Samhain zonder kan gewoon niet. De schedel staat voor het vergankelijke en voor de voorouders voor mij.

Vrijdagmiddag liet ik bij Mystiek de kaartleggen, ik was dat al eerder van plan geweest maar toen had het me aan tijd ontbroken, waarschijnlijk omdat nu een beter moment daarvoor was. Wat een bevestiging gaven die kaarten me en ook een geruststelling zat erbij. Ik ga een mooie tijd tegemoet.
Tineke de kaartlegster begon al voor ze de kaarten had gelegd over hoe belangrijk creativiteit voor mij was. Creativiteit had ik me het afgelopen jaar tot doel gesteld als iets wat ik graag wilde maar toch moeilijk op gang kwam al heb ik toch wel wat creatieve prestaties verricht, het was het toch niet helemaal. Ook de bovenliggende kaart bleek over creativiteit te gaan, dus ik ga ervan uit dat dat dit jaar nog meer invulling zal krijgen. Natuur en muziek kwamen om het hoekje kijken. De rest houd ik even voor mezelf.

Daarna ging ik naar de open jaarfeestviering van Anke Zack in Djoj in Rotterdam. Heel fijn weer lieve vriendjes en vriendinnetjes ontmoeten en met elkaar een fijne viering neerzetten. Het was heerlijk om de energie te ervaren en die te delen met elkaar.

Dus toen het werkelijk Samhain was en ik tevreden was met mijn sobere altaar, de simpele hapjes en het vuur in de haard, de heerlijke wijn in mijn glas, ik mijn feestje al gevierd had en ook de kaart al was gelegd, heb ik mij creatief bezig gehouden met het oefenen van dingetjes uit de natuur te tekenen en daarbij mijn intentie voor het komende jaar te schrijven en het woord waar het dit jaar allemaal omdraait. Creativiteit, het woord van vorig jaar kan je daar zeker ook in terug vinden. Mijn woord voor het komende jaar is, met dank aan mijn vriendin Gonn die mij ermee bekend maakte, Wabi Sabi. Het betekent zoiets als de schoonheid van imperfectie. En mijn doel is omdat begrip te doorgronden en me eigen te maken. In de Happinez van deze maand is een artikel gewijd aan Wabi Sabi, voor wie er wat meer over wilt weten.

Ik ben tevreden met hoe alles verlopen is, al was het heel sober, het was precies goed voor mij. Ik hoop dat jullie ook genoten hebben van jullie Samhain activiteiten en wens jullie een mooi heksenjaar toe.

Vergeven

Vergeven, daar had ik toch geen problemen mee? Op een gegeven moment accepteerde ik toch wat er gebeurt was en de gevolgen daarvan. Wat voor mij overigens niet wil zeggen dat ik er geen emoties meer bij voel, maar ook die accepteer ik. Ze zijn kortstondig en beïnvloeden mijn leven niet nadelig. Ik heb het altijd al vreemd gevonden dat je helemaal niets meer mag voelen als je iemand vergeven hebt of iets geaccepteerd hebt. Je bent niet boos meer en de emotie maakt geen deel meer uit van je dagelijkse bezigheden, maar het mag best wel iets bij je oproepen als je het erover hebt. Het is tenslotte niet je doel om gevoelloos te worden.

Ik heb dus niet zoveel moeite met vergeven.

Fout.

Ik was iemand vergeten te vergeven en die iemand was ik zelf. Nog steeds, nu het allang niet meer nodig is blijk ik in een vecht of vlucht modus te zitten. En moet ik sterk zijn. Accepteren wat er heeft plaats gevonden blijkt niet hetzelfde te zijn als jezelf te vergeven. En vergeven was nodig, voor de keuzes die ik gemaakt had en die op dat moment de enige juiste leken te zijn met wat ik toen wist. Ik was met niet bewust van dat andere keuzes misschien beter zouden zijn of dat ik gewoon had kunnen besluiten niet meer mee te doen. Ik had toch goede intenties, daar ging het toch om. Nu las ik laatst dat we onszelf op onze intenties beoordelen en anderen op hun daden. Ik denk dat dat over het algemeen ook wel zo is toch hoeft dat niet altijd waar te zijn. Veel van de dingen die ik mezelf uiteindelijk vergaf waren juist ontstaan doordat ik de ander op zijn intenties beoordeeld had en daardoor de daden maar voor lief nam en alles wat daaruit voortvloeide. Ik wist niet dat het zoveel verschil kon maken jezelf te vergeven, ik wist niet dat er zo'n last van mijn schouders zou vallen en dat ik me zo opgelucht zou voelen. Maar dat is wel wat er gebeurt is, Er is ruimte voor nieuwe inzichten, nieuwe ervaringen en belevingen.

Walnoot

Ik ben gek op bomen. Helaas weet ik er minder van dan ik zou willen weten, maar dat staat mijn liefde voor bomen totaal niet in de weg. Vaak leg ik mijn hand even tegen de schors om de energie te voelen. Om de energie even samen te delen. Mooie momenten zijn dat. Ik heb wel wat lievelingsbomen, zoals de vlier, of de beuk waar ik weleens een tijdje lekker tegenaan ga zitten. Heerlijk even weg doezelen. Maar soms kom ik weleens een boom tegen met zo'n mooie energie dat ik hem wel moet omhelzen zoals deze walnotenboom. Een prachtige zachte energie heeft zij, ik zeg zij omdat het voelt als een vrouwelijke energie. Ik voelde mezelf ook helemaal zacht en vrouwelijk worden toen ik haar omhelsde en we elkaars energie deelde. Ik mocht de walnoten rapen die ze had laten vallen. Het was een mooie ontmoeting.

Een paar jaar terug had ik een ontmoeting met een andere walnotenboom, in Duitsland, in mijn favoriete wildpark in Sils. Heerlijk kun je daar wandelen en van de dieren genieten. De wolven kun je vanuit de uitkijktoren bekijken, dan langs de poolvosjes naar de dieren die bij ons in de kinderboerderij staan. De heuvel op, langs de uilen en de zwijnen. Daarna het hek door en dan loop je in het gebied van de reeën, damherten en soortgenoten. Het gebied is heel groot en we wandelen er dan ook meestal uren rond. De meeste soorten blijven op afstand, maar sommige komen dichterbij als gevolg van mensen die hen toch stiekem gevoerd hebben. Natuurlijk is dat leuk om mee te maken, maar natuurlijk doen wij daar niet aan mee.

Op het hoogste punt in het park boven aan de heuvel staat ook een wilgenboom, een boom waarvan ik twee takken mee mocht nemen. Van één takje maakte ik al een staf, maar de andere, waarin insecten onder de schors een mooie decoratie hebben uitgevreten wacht nog op het speciale moment dat ik ermee aan de slag ga. Het voelt een beetje als het bewaren van een schat het bezitten van die tak. En ik voel dat hij een speciale bestemming moet krijgen.

De walnoot ook wel okkernoot genoemd is al een heel erg oude boom. Die veel heeft meegemaakt en veel heeft opgeslagen in zijn geheugen. In de Noordse mythologie wordt de boom toegewijd aan de goden Frey en Thor. Het gebruik om met Sinterklaas noten te schenken schijnt een overblijfsel te zijn van een offerfeest ter ere van Thor. De Romeinen wijde de boom aan Jupiter en de Grieken aan Zeus. Maar ook aan Persephone (godin van de onderwereld) de dochter van Demeter (ook gezien als moeder aarde godin).

Volgens Petra Sonneberg in 'de spirituele kracht van bomen' staat de boom spiritueel gezien voor; naar de bekende weg vragen, vragen stellen waarvan het antwoord al vaak vast staat, vasthouden aan tradities, gewoonten niet in twijfel trekken, volharding en trouw.

Marjanne Huising zegt in 'de heilige buxusmoeder' het volgende; Durf iets nieuws te beginnen. Laat twijfel achter en spring naar een nieuwe dimensie. Jouw kracht is om anderen een duwtje  in de goede richting te geven.

Mijn eigen ervaring en beleving ligt op dit moment het meeste bij die van Marjanne omdat dat op dit moment het beste bij mijn leven past en ik dat duwtje in mijn rug het beste zelf gebruiken kan en de boom mij dat ook gegeven heeft. De tijd dat ik een ander een steuntje in de rug zal geven, zal best wel weer komen, maar nu draait het om mij, die boodschap heb ik ook ontvangen. Wat betreft het vasthouden aan traditie en gewoonte niet in twijfel trekken, ik trek momenteel alles in twijfel, maar wie weet misschien kom ik er wel achter dat het oude zo slecht nog niet is als ik er op een nieuwe manier naar kijk. Voorlopig ga ik op het gevoel af dat ik zelf kreeg bij de boom een zachte stimulerende kracht en acceptatie van wie en wat ik ben.

Deel gerust jou mening en ervaringen over je verbinden met bomen.

Vacuüm

Zoals ik in mijn vorige blog, Dromen al zo'n beetje zei, ik ben in een vacuüm beland en dat merk ik goed. Bepaalde dingen die ik eerst moeiteloos deed die lukken niet meer of niet meer zo goed. Neem bijvoorbeeld de Contemplatie-oefening van Cailin in de rubriek Ordinary Witches. Juist als ik bij meditatie mijn hoofd leeg wil maken, komen al de gedachten die ik dan niet wil hebben even langs. Oké het lukt me wel om ze weer weg te sturen, maar toch. Bij de contemplatie-oefening waar ze er mochten zijn bleef het oorverdovend stil en bereikte ik wat ik juist bij meditatie wilde bereiken. Ik heb na de contemplatie-oefening maar automatisch schrift toegepast om toch iets te kunnen doen aan zelfreflectie, zodat ik me bewust ben van waar ik mij bevind op mijn pad.

Ook bij de workshops op het Sjamanistisch Festival in Rotterdam waar ik zaterdag was, had ik daar last van. Ik heb overigens ondanks dat een heel fijn festival gehad. De oorzaak dat bepaalde dingen niet zo goed gingen lag geheel bij de staat, het vacuüm, waar ik me in bevind. Gedurende de eerste heling/trancereis kwam ik al veel eerder uit de trance dan de bedoeling was, maar ik genoot daarna nog net zo van het gezang en de trommels. Bij de tweede trancereis ging ik in eerste instantie helemaal mee zolang het over bomen ging, maar toen er gezegd werd "En dan staat daar je krachtdier", bleef het bij mij helemaal leeg, geen krachtdier kwam en mijn trance werd verbroken. Gelukkig was de oefening bij de laatste workshop erg kort en hoefde we alleen maar het vuur op te laden, zodat ik hem helemaal mee kon doen.

Hoewel al mijn kennis en ervaring opgeslagen ligt, kan ik er door het vacuüm niet bij komen. Ik heb het gevoel dat er nieuwe dingen op mijn pad gaan komen, die ik onbevooroordeeld tegemoet moet treden. En hoewel ik me de laatste tijd van veel dingen heb losgemaakt, is dat misschien nog niet genoeg geweest. Hoe blanco moet je zijn, hoe blanco moet je worden of kan je worden, om iets heel nieuws te beginnen. Maar misschien heb ik het ook mis en is dit alles wat er nog is. Maar eigenlijk hoop ik dat dit verhaal nog wordt vervolgd.

Dromen

Dromen....

Dagdromen...

Plannen maken..........

Het is even allemaal weg. 

Normaal ben ik iemand die van de ene grote droom naar de andere grote droom leef, het is mijn motivatie in het leven. Ik ben dan ook heel goed in dagdromen en andere dingen waarbij visualisatie komt kijken. Zo worden dromen plannen en plannen doelen om naar toe te leven.

Aan het einde van de zomer gaf ik zo'n grote droom op, de prijs was me te hoog. Het vreemde is alleen dat er geen droom voor in de plaats gekomen is. Mijn moeder zei altijd, "Een mens zonder dromen is geen mens." Wat wel duidelijk maakt waar ik mijn aanleg voor dromen en plannen maken vandaan heb. Maar volgens haar uitleg zou ik nu dus geen 'mens' zijn.

Het is waar, ik ervaar mezelf anders nu, ervaar de dingen die gebeuren anders dan ik gewend ben. Geen doel hebben en wachten op een nieuw doel, wat er ongetwijfeld gaat komen doet me beseffen dat er een nieuwe tijd komt met nieuwe inzichten, zoals al eerder gebeurt is. Blijkbaar is dat wat ik nodig heb om te groeien, als mens en spiritueel. Alleen ben ik de vorige keren wat langzamer van het één in het andere over gegleden en was er geen abrupt zoals nu. Het ging heel geleidelijk en de inzichten in wat ik op dat moment nodig had kwamen als vanzelf. Maar nu is er dus een soort van groot vacuüm, waarin wel alles wat ik weet ligt opgeslagen maar waar ik even niet zoveel mee kan.

Ik heb mij al bedacht dat dit misschien het examen is van mijn lessen in geduld. Alles wat ik wilde wilde ik vaak meteen. Wachten... stond in hele dunne lijntjes in mijn woordenboek, dus daar las ik snel overheen. Mijn ogen werden ik denk zo'n jaar of twee geleden geopend toen ik mijn handen liet lezen en de meneer aan de andere kant van de tafel meteen tegen mij zei; "Andere mensen begrijpen je niet hè?" Die opmerking kwam bij mij al direct binnen, want ja ondanks dat ik mijn best deed om alles uit te leggen en transparant te zijn, was dat vaak het geval. "Je denkt heel erg snel" zei de handlezer, "Je bent in een paar seconden van het idee al bij het eindresultaat en hebt alle tussenliggende facetten al overzien. Terwijl andere mensen nog in de begin fase wikken en wegen of ze nu dit moeten doen of dat. Jij slaat die fase over en hebt hem ook niet nodig." Het is waar dat het zo bij mij werkt en ik vind het nog steeds heel waardevol dat hij mij dat kon laten inzien. Ik heb dus heel snel mijn mening klaar, maar ik kan hem ook weer heel snel herzien als ik nieuwe informatie heb. Ik probeer geduldiger te zijn sindsdien, andere mensen een kans te geven mij bij te benen, zodat de communicatie beter tot stand komt. Ik probeer niet meer elk idee direct uit te voeren, ik denk natuurlijk nog steeds zo snel, dat is nu eenmaal wie ik ben, maar ik heb geleerd geduldiger te zijn en ik heb daar twee jaar over gedaan, en dat wachten op een nieuwe droom, een nieuw doel en mijn houding daarin, dat is het absolute examen.

Ik denk dat ik ben geslaagd.

Sorry......!

Paddenstoelen

Doordat het afgelopen weekend zulk mooi weer was zou je het bijna niet geloven, maar de herfst had al heel wat sporen nagelaten in de natuur. Bijvoorbeeld deze prachtige paddenstoelen. Geniet even mee van wat een selectie van wat ik tegen kwam.

Cadeautje

We hadden al uren door het Flevolandschap gewandeld Lief en ik en genoten van al het moois dat de natuur in de herfst voortbrengt. Veel dieren hadden we echter niet gezien. Totdat we opeens het geroffel van hoeven hoorde in de verte. We hoopte dat we een glimp van de rotte op zouden kunnen vangen.... maar we kregen wel een heel mooi cadeau, ze raasde in volle vaart vlak langs ons.

De naam van dit blog

Ik was verbaasd. De eerste poging om dit blog te registreren lukte meteen. Ik tikte deoudeheks.blogspot.nl in en wonder boven wonder had niemand deze naam geregistreerd.

Dat had ik niet verwacht, vaak zijn dit soort voor de hand liggende namen al in gebruik. Althans ik dacht dat het een voor de hand liggende naam was, maar blijkbaar had ik me vergist. Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Heksen dus ook niet, dat blijkt dus maar weer.

Deze week had een zeer leuke jeugdige dame van 77 me nog toegefluisterd, dat ze liever niet had dat mensen wisten hoe oud ze was, want ze wilde zo graag nog met de jongeren optrekken. Zelf denk ik dat het de mensen waar ze mee optrekt het helemaal niet uitmaakt dat haar nummer al zo hoog is. Ze is gewoon authentiek en daar houden mensen van.

Zelf was ik het ook al een paar keer tegengekomen..... beoordeeld worden op je leeftijd. De aardige meneer bij Albert Heijn die me maar meteen afraden om de moeite te doen om een sollicitatieformulier in te vullen. Ik zag toch wel dat mijn leeftijd een stuk boven de leeftijd van de gemiddelde werknemer lag en dat zou vast problemen in de omgang geven. Natuurlijk zou ik als doorgewinterde jeugd en jongerenwerker niet met jongeren om kunnen gaan, omdat ik al van bepaalde leeftijd was. Dank u wel meneer, hoe aardig het ook bedoeld was, het was wel leeftijdsdiscriminatie.

Of die mevrouw die me toch alweer een flink aantal jaren geleden vertelde, dat het toch maar goed was dat ik mijn tot mijn middel reikende haardos in een korte bob had laten knippen. Want lang haar op mijn leeftijd dat kon echt niet meer. Gelukkig waren de jongeren in mijn omgeving nog meer verontwaardigd dan ik.

Mijn haar is inmiddels al weer vele jaren lang. En heb ik me erbij neer gelegd dat ik voor betaald 'leuk' werk blijkbaar te oud ben. En zijn we ook in de omstandigheden dat we ons dat kunnen permitteren. 

Als OUD een TABOE is, laten we het dan doorbreken. 

Ik ben dus oud! Ik voel me niet oud, ik weet niet eens hoe dat voelt. Ik ben gewoon een oud meisje. Ik ben altijd een meisje geweest, ik zal altijd een meisje blijven. Leeftijd is een nummer. Geen waarde oordeel over wat kan en niet meer kan. Ik besef meer dan ooit dat ik zijn kan wie ik ben en doen kan wat ik wil, niets en niemand houd me tegen en leeftijd al helemaal niet.

Ik mag alles wat ik wil! En ik heb er de tijd voor!

Naschrift; Ik heb het blogadres moeten veranderen, omdat ik anders de diverse blogs niet samen had kunnen voegen. Het adres is; webhekserij.blogspot.nl