Vergeven

Vergeven, daar had ik toch geen problemen mee? Op een gegeven moment accepteerde ik toch wat er gebeurt was en de gevolgen daarvan. Wat voor mij overigens niet wil zeggen dat ik er geen emoties meer bij voel, maar ook die accepteer ik. Ze zijn kortstondig en beïnvloeden mijn leven niet nadelig. Ik heb het altijd al vreemd gevonden dat je helemaal niets meer mag voelen als je iemand vergeven hebt of iets geaccepteerd hebt. Je bent niet boos meer en de emotie maakt geen deel meer uit van je dagelijkse bezigheden, maar het mag best wel iets bij je oproepen als je het erover hebt. Het is tenslotte niet je doel om gevoelloos te worden.

Ik heb dus niet zoveel moeite met vergeven.

Fout.

Ik was iemand vergeten te vergeven en die iemand was ik zelf. Nog steeds, nu het allang niet meer nodig is blijk ik in een vecht of vlucht modus te zitten. En moet ik sterk zijn. Accepteren wat er heeft plaats gevonden blijkt niet hetzelfde te zijn als jezelf te vergeven. En vergeven was nodig, voor de keuzes die ik gemaakt had en die op dat moment de enige juiste leken te zijn met wat ik toen wist. Ik was met niet bewust van dat andere keuzes misschien beter zouden zijn of dat ik gewoon had kunnen besluiten niet meer mee te doen. Ik had toch goede intenties, daar ging het toch om. Nu las ik laatst dat we onszelf op onze intenties beoordelen en anderen op hun daden. Ik denk dat dat over het algemeen ook wel zo is toch hoeft dat niet altijd waar te zijn. Veel van de dingen die ik mezelf uiteindelijk vergaf waren juist ontstaan doordat ik de ander op zijn intenties beoordeeld had en daardoor de daden maar voor lief nam en alles wat daaruit voortvloeide. Ik wist niet dat het zoveel verschil kon maken jezelf te vergeven, ik wist niet dat er zo'n last van mijn schouders zou vallen en dat ik me zo opgelucht zou voelen. Maar dat is wel wat er gebeurt is, Er is ruimte voor nieuwe inzichten, nieuwe ervaringen en belevingen.